Cumartesi bugün..

     Cumartesi bugün. Sıcak bir kahve için erken uyandım, düşlerimde yeşerttiğim herkesi özlemle yad ederken kentin sarı renge dönüşen sokaklarını hayretle izledim. Hayatıma giren tüm acılardan ve dertlerden sıkılarak kendimden uzak kalmaya özen gösteren bir ruh haline büründüm. Kendimim evet, sadece sesime uzak karaktersiz bir şarkı gibi dilimde dolaşan bir hayatı yaşıyorum, evet. Herkesten ve herşeyden uzak olmayı düşlediğim zamanları hatırladım bu sabah, deniz kokusuna yakın olmak isterdim lakin. Ve fakat denize, dostlarıma, sevdiklerime, aşklarıma, kentime, aileme, sahip olduğum değerlere uzağım şimdi. Nerde ve nasıl olduğumun hiçbir ehemmiyeti yok yaşadığım tuhaflıkların ve yenilgilerin yanında. Sıcak bir kentin soğuk insanlarını tuhaf bir şekilde izliyor beni uzaklardan acıtan sevgilimi iğrenerek yad ediyorum. Çelişkiler içinde bir zaman içindeyim, umarsız bir hayat değil düşlediğim, biliyorum. Kelimelerin eksik veya yarım kaldığı tüm herşeyin içinde ruhumu acıtan tüm zamanların eski kavramlarını düşlüyorum.
     Cumartesi bugün. Çocuk olmak isterdim en çok, hiç büyümeyen asla büyümek adına bir gelişme göstermeyen bir çocuk, yahut bir deli. Kalabalıklar içinde yalnızlığı en iyi bilenlerdenim, tecrübe edip tadının bozukluğuna alışanlardanım. Kentime uzak tüm güzellikleri bir toz bulutu içinde iğrenç görenlerdenim. Kahve kokusunda gözlerini düşlediğim sevgilim vardı çok eskiden, kahve gözlerinden koku alırdı burnum. Kokusuna uzak kaldığım zamanlar kendime acır gözlerimde beliren damlaları saklamaya yeltenmezdim bile. Dilimin yettiği her kelimeyi cümleye çevirirdim onun için, her şarkıyı ona yormak gibi adetlerim vardı. Çok insan sevdim biliyorum, hümanistlikle de ilişkilendirmek hoşuma gidiyor açıkçası. Kaybettiklerimin tamamını geri kazanmayı düşledim çocukça bir düşle. Eski sevgililerimin tamamını bir ay içerisinde tek tek görebilme gibi enteresan hayaller kurdum mesela, hepsini ayrı ayrı öpebilme, ayrı ayrı konuşabilme gibi.
     Cumartesi bugün. Uzağım ülkeme, kentime ve düşümde kalan tüm güzelliklere yabancıyım. Bir bulut misali geziyorum heryeri ve esrarengiz bir biçimde bazı yerlere yağmur bırakıyorum bilmeden. Bazı yerlerden sadece geçiyorum, bazı yerleri görmüyorum bile. Sevgi zamanlarını bildiğim tüm insanların karakterini de bilirim biraz eksik biraz fazla. Nereye ait olduğumu biliyor, ait olduğum yeri kendime uzak görüyorum. Sevdiğim tüm insanların benim sevgime katkıları gibi bir durum; hayat. Tuhaflıklar silsilesi bir hayat ve aşk sancısı içinde tüm zamanlar kavramı. Kelime-i şahadet getirmek kadar basit bir hayat düşledim oysa. Söyleyecek ve müslüman olacaktım hayat yolculuğunda, tüm aşklarım arasında bir derviş. Basit olan herşey güzel, güzel olan herşey sade diye bir teorim vardı eskiden, daha cümle kuramama gibi eksiklerim ve başlagıçlarım yeniyken.
Cumartesi bugün. Bütün yaşananlar biter elbet, bilirim. Bütün sancılar geçer ve sözler silinip gider, kalan sadece tarihte bir sayfa melankoli durumu. Kadınlar sonbahar gibidir bilirim, yapraklarını dökene dek muhteşem birer ağaç, yapraklarını döktükten sonra göz yoran sancılı zamanlar başlangıcı birer zaman. Dünya bir ışık misali gözlerimizi kamaştırdığı vakit anlarız ki değişiyoruz, yenileniyoruz, bakmaya değil görmeye başlıyoruz, sevgiye değil aşka yelken açıyoruz, hayata değil yaşama merhaba diyoruz. Kusursuz bir gençlik yaşamak isterdim mesela, problemsiz aşk zamanları, kavgasız bir büyüme süreci. Ne olurdu o vakit, ne öğrenirdim hayattan, insanlardan aşklarımdan, ne öğrenirdim karanlıktan ve aydınlıktan. Hayat bize sunduğu herşeyin güzelliğini de beraberinde verirken elimizde ve avucumuzda kalan herşeyin rengini bize bırakıyor.
     Cumartesi bugün. Yaşadıklarıma kızgınlığım yaşayacaklarıma inancım var. Kendime güvenim geçmişime saygım geleceğime gülüşüm var. Su gibi berrak sözlerim ve güneş gibi aydınlık gözlerim var. Ben varım artık karanlıktan çıkarken düze, ben varım artık kendimi bilmeden herşeyi silmeyi redderken.          
Cumartesi bugün. Kimler var yanımda bugün!

          Saraç.. 27/06/2009 erbil