Güzel annem ninnilerin dünde kaldı
Artık savaşa uyanıyorum her sabah
Oynadığım en güzel oyun savaş oyunu
En güzel paylaşımım ise kavga
Saklambacım korkulu kaçışlar oluyor
Sobelenen, bir tüfeğin namlusunun ucunda sönüp gidiyor.

Senin yerine
Kaosa sarınıyorum her gün anne
Saatlerim kızgınlık ve öfkeyle dolu
Dilimde savrulan küfürler kekremsi bir tad
Önümde haksızlıklar alıp başını gidiyor...


Ne zaman senden kalma bir gülücük yakalasam
Ardından mutlaka gözyaşı geliyor
Siyahlar aydınlığımı çekip götürüyor
Beklemenin anlamı yok; giden dönmüyor.


“Vakit doğma vaktidir
Uyan ey kırılgan kalp
Sarın yaralarına,
Okşa, sevginle ilaçla
Elbet birkaç damla olacaktır çıkınında”
Sözlerini hatırlamak bile fayda etmiyor

“Ben” doluyor düşüncelerime:
Her şeyi bırakıp gidesim geliyor
Bencilliğin savruk kahkahalarına aldanmak istiyorum
Ve “Ey ölüm” diyorum
Hayatın bu güzel baharında


Gözlerim doluyor anne
Sesin uçuşuyor rüzgârın kanadında:

“Duy beni, beni duy yavrum
Yaraların sarılmaz
Nasırların yumuşamaz
Ama ne olursa olsun bebeğim
Bu dünyadaysan
Varsın
Ve sen fark etmesen de
Varlığınla nice yaralara ilaçsın.
Ve sırf bu yüzden
Bilmediğin pek çok ya da pek az kişinin kahramanıyken
Kendi arzunla buralardan çekip gidemezsin...”

Sonra sus pus...

Çözüm değil ama öyle oluyorum
Susup tüm kirlerimi kusmak istiyorum
Bütün kırıklarımı çıkarıp atmak
Kızgınlığımı çöpe atıp
Yeniden gülümsemek istiyorum.

Olmuyor anne
Yapamıyorum

Çözüm bulamadığım katliamlar
Yarasını saramadığım çocuk yürekler
Dindiremediğim gözyaşları geliyor aklıma

Ve “pes” deyip
Savaşın ortasında çırılçıplak kalıyorum.

Kurtar beni anne
Artık donuyorum...