Yalnızlık delik deşik edip beni, kovuğuna çekildi. Şimdi içimdeki yalnızlığı büyütüyorum. Doktorum, mutluluktan ve umuttan uzak durmamı söyledi. Yiyeceğime, içeçeğime de dikkat edecekmişim. Diyet yapacakmışım; gözlerim ve yüreğime bile.
Şimdilik her şey yolunda. Doktorumu dinliyorum. Her gece umutsuzluk ve karanlık içinde yatıyorum. Kabuslarla kan ter içinde uyanıyorum. Yanımda bir yabancı uyuyor; sırtı dönük, yüreği kapalı. Tamam, diyorum. O da bana yardım ediyor. Ben de ona sırtımı dönüyorum.
Boşluğa bakıyorum, bazen dalıp ışık damlaları arıyorum. Oysa ne zaman bir damlayla karşılaşsam sancım başlıyor. Hemen doktorumu arıyorum. “Çabuk ışıktan uzaklaş.” diyor. Telefonu kapatıp karanlığa sarınıyorum.
Sabahları uyanıyorum. Aslında, uyanmak dememeli, sadece bedenimin görme organını açıyorum. Gidip yüzümü yıkıyorum ama suyu hissetmiyorum. Kahvaltıda kızgınlığı içip sabırsızlığı katık ediyorum. Giyiniyorum; hazırlanıp işe gidiyorum. Dört duvar arasında işlerimi yapıp günün sonunda eve dönüyorum.
Bazen iş yerinde sancım oluyor, büyük bir sıkıntıyla hemen oturuyorum. Düşünüyorum: Evet, bugün gülücükler aldım, sıcak dokunuşlar hissettim, bundan olmalı. Doktorumun önerileri geliyor aklıma, hemen sahte gülüşlere sığınıyorum.
Evde öyle bir sorunum yok çok şükür. Binde bir sevgi hissini saymazsak tabii. O da yalnızlığımı düşüremez ki. Oh, diyorum. Düşük tehlikesi yok.
Bebeğim doğunca kendimi ona adayacağım. Zaten hamileliğimin ilk anından başladı bu; kendimi bırakıp hayatımı ona sundum.
Küçücük yalnızlığım gittikçe büyürken ben azalıyorum. Nihayet yalnızlık olacağım. Belki bir zamanlar beni parçalayıp giden büyük yalnızlıkla kavuşacağım.
Sonu mu; başarılı bir YALNIZ SON.