VUSLAT


     Akşamın ilk karanlığı, bulanık havanın etkisiyle daha kurşuni, daha flu, daha ufuksuzdu. Güneşin son kırıntılarıyla buluşan bulut parçacıklarının renkten renge geçişini, utangaç bir genç kızın yaşadıklarını düşünerek seyretmek güzeldi. Bir an sonra bu güzellikler yok oldu. Bulutlar tekrar yoğunlaştı.
Tülün arkasından dışarıya baktım. Çok net görünmüyordu. Ağacın dalları bir o yana bir bu yana nazlı bir gelin gibi hafifçe salınıyordu.               
     Düşen yağmur damlaları, incecik yapraklara bir müfettiş edasıyla uğradığında, hafifçe sallanıyor; uçları aşağı doğru iniyor. Sanki gökten inen taneciklere hürmette kusur etmemek için, eğilerek selam veriyor. Belki de inen rahmetle olan sevinç raksı bu...     
Yağmur damlası, kadife bir dokunuşla ziyaret ettiği yapraktan kayıyor bir aşağıdakine, oradan da bir aşağıdakine...Toprağa düşünceye kadar aceleci tavırla yolculuğuna devam ediyor...                
Bu aceleci tavır sebebiyle olsa gerek, mahcup ve telaşlı bir görüntü yayıyor çevresine. Buluşmak, sevgilisine kavuşmak; onunla kucaklaşmak... Bunun tatlı mahcupluğu gözden kaçmıyordu.
     Hedefine ulaşmak için, o kadar samimi; içtenlikle kayıyor ki saf, berrak ve temizliğini gururla sergiliyor.
     Bu yolda yürümek kolay değil elbet. Sıkıntılar, engeller, çeşitli hileler, aldanış ve aldatmalar söz konusu. Elini kolunu sallaya, sallaya vuslatı gerçekleştirmek çok kolay olmasa gerek. Bu yol zorlu; meşakkatli, dikenli, sıkıntılı... Bu yolda görünür ve görünmez düşmanlar var. Dost görünen yanlışlıklar var...
     Şuraya bir bakar mısınız? Aman Allah’ım! Vuslat yolunda bunun ne işi var? Birden geliveren nerden çıktığı anlaşılamayan rüzgar, dalları hınçla, hırçınlıkla salladı, salladı...Yapraklar birbirine çarptı; karıştı, iç içe girdi. Damlacıklar hedefini şaşırmış gibi, oraya buraya savruldu. Az önce nazenin salınıştan eser kalmadı. Gelinliği, saçı başı dağılmış, çaresizlik içinde bocalayan bir gelinin olanlara bir anlam veremeyen bakışları gibi anlamsız, ne yapacağını bilemeyenin davranışları gibi telaşlı bir şekilde, olan biteni anlamaya çalıştı.
     İki sevgilinin buluşmaya doğru giden yolları üzerindeki güzellikleri seyretmeye tahammül edemeyip kıskanan deli rüzgarın yaptığı hiç anlaşılır gibi değildi.
“Madem benim olmadı, başkasının da olmasın” diye, uzaktan izlediği vuslatın güzelliğine, gizemine mi engel olmak istedi.
Yoksa kendisinin kucağında alıp getirdiği damlacıkları başkalarıyla paylaşamayacak kadar kıskançlık histerisine mi tutuldu.Durun hele! Benim izin verdiğim kadar vuslat mı, demek istedi.
Öyle yada böyle, bu deli rüzgarın yaptığı da makul karşılanamazdı doğrusu. Bu işe herkes çok bozuldu: yapraklar, damlalar, bulutlar ve en önemlisi kucağını sonuna kadar açmış bekleyen toprak.
O da ne? Her şey birdenbire değişti. Yine güzellikler yaşandı an be an. Mutluluk çığlıkları kapladı etrafı. Sevinç titreşimleri sarmaladı ulaşılmaz mekanları.
Deli rüzgar, yorgun bir savaşçı gibi sakinleşti.Yaptığının yanlış olduğunu anladığından mıdır, yoksa utandığından mıdır? Yaptıklarından vazgeçip, doyumsuz güzelliği seyretmeye çekildi. Belki de hasretini içine atıp, büyük vuslatın dayanılmaz güzelliğiyle avundu.
Büyük vuslat; buluşma: rahmet ve toprak.