Nurettin her zamanki yaramazlığı ile evlerinin önünde bir o yana bir bu yana koşturuyordu. Annesi babası çalışmak için tarlaya gitmişler, meydan Nurettin’e kalmıştı. Her istediğini yapma imkanı ortadayken boş durmak olmazdı. Kendince oyunlar üretiyor, bozuyor tekrar yapıyordu.
Evlerinin önünde kendini oyuna kaptırmışken bir araba kornasıyla irkildi. Olduğu yerden doğruldu. Kapını önünde lüks bir otomobil duruyordu. Nurettin arabadan inenlere ürkek gözlerle baktı bir müddet. Derken o ela gözleri siyah renkli araba üzerinde kaymaya başladı. Ama ne arabaydı be! İnsanın böyle bir arabası olsa, diye aklından geçirdi. Kendisinin olsaydı mı? Nurettin arabanın güzelliğine kendini o kadar kaptırmıştın ki, neredeyse oradakileri unutuyordu. Arabanın ön koltuğundan inen şişman; göbeği öne sarkmış olan adamın sesiyle tekrar kendine geldi.
-Oğlum! Musa’nın evi burası mı?
-Evet, burası.
-Bize çağırır mısın?
-Evde yok.
-Nerede? Ne zaman gelir?
-Babam tarlaya gitti. Ancak akşam gelir.
Adam kasketini elinin tersiyle hafifçe kaldırdı. Gözleri güneşe doğru yöneldi. Bu arada saatine baktı. Yüzünde oluşan sıkıntı gözlerine yansıdı.
Arabadan gözlerini ayıramayan Nurettin’in başında gezdirdi ellerini; okşadı:
-Ne güzel gözlerin var,dedi.
-…
-Adın ne senin bakiyim?
-Nurettin, dedi iştahla.
-Nurettin! Baban uzakta mı? Gidebilir miyiz?
Nurettin arabaya binmeyi hayal ederek “yakın” demek istedi ama diyemedi; çünkü babası yalan söylememesi gerektiğini öğretmişti. Yalan söyleyeni Allah’ın da insanların da sevmeyeceğini söylemişti. Babasının sözleri aklına gelince düşündüklerini söylemekten vazgeçti.
-Uzakta, çok uzakta, dedi içi giderek.
Adamın sıkıntısı iyice arttı. Hedefine tam da ulaşmışken bu da olur muydu? Diğerleriyle göz göze gelip bakıştılar bir müddet. Adam gri pantolonunun kemerini yukarı çekti. Çare bulmuş gibi gözleri parladı. Nurettin’in ela gözlerine baktı bütün sevecenliğiyle. İşini çıkıştırmayı hedefleyenlerin yapması gerekeni yaptı.
-Nurettin! Dedi bütün içtenliğiyle.
-Buyur amca, diyerek cevapladı Nurettin.
-Bize bir örtü: sergi getirebilir misin?
Nurettin nezaketle ve sempatik tavrıyla:
-Tabi, dedi.
İçeriye girip, biraz sonra omzundaki kilimle çıktı. Olanlara bir anlam veremedi. Adamların üzerine oturup babasını gelmesini bekleyeceklerini düşündü.
-Buyurun, dedi.
Adam kilimi iki kat yapıp, serdi. Ceketini çıkardı. Cebinden kemik saplı bir bıçak çıkarıp, ceketini yanındakilerden birine verdi.
Serdiği kilimin üzerine uzandı.
-Nurettin oğlum! Söyleyeceklerimi yaparsan beni çok sevindirmiş olursun, diyerek anlatmaya başladı.
Nurettin dikkatlice adamın anlattıklarını dinledi.
Adam en ince detayına kadar anlattı yapacaklarını.
-Şu bıçağı eline alacaksın. Fatiha ve ihlas suresini okuyup, bıçağı üzerimde dokundurarak gezdireceksin…
-Tamam dedi Nurettin hafifçe gülümseyerek.
Adam tekrar sordu:
-Bu sureleri biliyorsun değil mi?
Nurettin biraz gururla:
-Tabii biliyorum, dedi.
-Haydi bismillah, başlayalım o zaman.
Nurettin eline aldığı bıçağı adamın tarif ettiği şekliyle, bir anlam veremeden ve hiç düşünmeden iğreti bir şekilde dolaştırdı minik elleriyle, sureleri okudu kıpır kıpır eden dudaklarıyla.
Adam üzerinden büyük bir ağırlığın kalktığını hissedercesine doğruldu:
-Bu bıçak senin olsun ister misin? Dedi.
Nurettin utandı, cevap vermedi.
-…
-Al canım senin olsun.
Yine cevap vermedi.
Ama çok sevinmişti. Kendine ait bir bıçağı olmuştu. Nurettin bu sevinci yaşarken adam, giydiği ceketinin cebinden cüzdanını çıkardı. Eline aldığı parayı Nurettin’e uzattı:
-Al bakalım. Bu da senin!
Nurettin şaşkınlığını gizleyemedi. Olanlara bir anlam veremeden adamın yüzüne bakakaldı. Ne yapmıştı ki, adam bu kadar çok para veriyordu.
-Olmaz, dedi kesin kararlılıkla.
-Al oğlum.
-Olmaz. Babam kızar sonra.
-Almazsan benim ağrılarım geçmez ki!
-…
Nurettin ne yapması gerektiğini anlayamadan paranın cebine sokulduğunu hissetti.
Adamlar tekrar bindikleri otomobillerine binip oradan ayrıldılar. Nurettin adamların arkasından bakakaldı. Gerçi birazcık arabanın fiyakasına tutulmuştu. Karmaşık duyguları yaşadı bir anda.
Kaldığı yerden oyununu oynamayı düşündü; oynayamadı. Çünkü onun şimdi parası vardı, bıçağı vardı… Duyguları değişmiş, parasıyla neler yapabileceğinin hayallerini kurmaya başlamıştı bile.
Akşam babası geldiğinde ilk iş olarak olanları anlattı ayrıntısıyla. Babası olanları anlayınca yüzünde gülümseme oluştu. Hafif kahkahayla:
-O Musa, ben Musa, diyerek güldü.
Nurettin babasına:
-Kim Musa? Ne Musa? Diye sordu.
-Oğlum! Bu köyde iki Musa var: biri ben, diğeri Canavar Musa. Onlar “ocak” olarak bilinir. İnsanlar onlara gelip, ağrıyan yerlerini anlattığın gibi kıydırırlar.
Nurettin’in yüzünde oluşan gülüş yakışıklılığına uygun düştü. Babası kucağına bastırdı:
-İnanmışsa hiçbir şeyi kalmaz, dedi.