İzEdebiyat - Esin ARDIÇ - Ermiş, Sörfçü, Patron, O ve Ben

"Dönüş yolundayım, biliyormusun bugün tabancalar konuştu" diyen bir mesaj geldi telefonuma O'ndan. Ne O'nun ne de benim hayatımda "tabancaların konuştuğu bir ortam" sıradan, gündelik ve hatta olağan bir durum değildi. Hal böyle olunca, yolda olduğunu düşünüp kısacık bir geçmiş olsun mesajı yolladım ve döner dönmez durumdan, olaylardan, her hangi bir zarar görüp görmediğine dair haber vereceği anı beklemeye koyuldum.

Ben arayamıyordum çünki bu aralar çok yoğun bir çalışma ve seyahat temposu olduğunu biliyordum dolayısıyla gereksiz yer ve zamanda gereksiz bir konuşma yapmaya çalışan bir gereksiz olmak istemiyordum.

Olaydan sonraki bir kaç gün içerisinde böyle bir an gerçekleşmedi. Saatler günler geçip ve hatta hafta sona ermek üzereyken had safhaya ulaşan meraklılığımı yenemeyip telefona sarıldım. Bilmediğim bir kişiden, malum, ona ulaşılamıyor mesajını dinledikten sonra yine yolda olabileceği ihtimalini göz önüne alsam da bilincim olmadık olumsuzluk senaryoları üretip durmaktaydı. En kötü ihtimaller arasından en iyiyi seçmeye çalışırken, gecenin ilerleyen saatlerine doğru " bu saatte ve burda ifade etmenin bir yararı yok biliyorum ama seni çok merak ediyorum" şeklinde bir de mail yolladım.

Ertesi sabah ondan bir mail geldiğini görmek sevindiriciydi. Ancak yüzümdeki sevinç ifadesi maili açmamla birlikte, olduğu yerde donup kaldı.

"Hissetmiyormusun da merak ediyorsun?" diyor ve yeni bir seyahate çıkışını bildiriyordu.

O sıralarda Robin Sharma'nın Ermiş, Sörfçü ve Patron isimli kitabını okuyup kişisel gelişimimi hedeflemekteydim, doğal olarak mevcut durum ve okuduklarım arasında bir bağlantı kurmaya çalışıyordum.

Sörfçü, hayata dair kaygılanmayı kestiğin zaman, hayatın daha iyi gitmeye başladığını savunuyordu ki; bu durumda ben yüksek dozda "kaygı" seviyesiyle olayı baştan kaybetmiş bulunuyordum. Şu an öfke duygusuna da kapılmam yersizlikti zira öfke zayıflıktı ve geçmiş korku ve eksikliklere dayanıyordu. Üstelik mutluluğumu şöyle ya da böyle olaylara da dayandırmamam gerekiyordu. Zaten evrenin sistematiği her şeyi bizden daha iyi biliyordu ve evrenimiz dost canlısı bir yerdi, şüphesiz ki ; O'nu da benden daha çok koruyor ve kolluyordu.

Ermiş'e göre de saldırmak ve suçlamak yerine koşulsuz sevgi ve anlayış yağdırmak bizi daha da aydınlatacaktı.

Bu arada konuya ilişkin olarak Patron'un ne söylediği hakkında hiç bir fikrim yoktu çünki henüz kitabın o bölümünü okuyamamıştım.

Özet olarak; bu şartlar altında ve bu bilgiler ışığında hata yaptığımı çok net olarak görebiliyordum. Kaygı duymam yersiz bir davranıştı. Anlaşılan O'na göre de bu böyleydi. Hal böyle olunca " hissetmiyor musun da..." diye başlayan cümlesine de öfkelenmemeli ve kayıtsız şartsız O'nu sevmeye devam etmeliydim. Böylelikle O kendi koşturmacasına devam edecek, O'nun ve kendi mutluluğumun engellenmesine izin vermemiş olacak ve aydınlanma yolunda emin adımlarla ilerliyor olacaktım.

Ama yine de "Bir Çift Yürek" isimli kitabın yazarı Marlo Morgan'ı aramalı mıydım? Aborijin kabilesi hala yaşamakta mıydı? Yaşamaktaysalar onlara mı katılmalıydım ki teknolojiye gerek duymadan telepatiyle merak ettiklerimden haber alabilmeliydim türünden sorularla haşır ve neşir olmaktan kendimi alamıyordum.

En iyisi bu sorulardan kendimi kurtarıp kitabımı okumaya devam etmeliydim.Kimbilir belki de Patron, kafamdaki soru işaretlerinin cevaplarına kavuşturacak bilgiler verirdi.