Geride bir kırık kol,
yok bir bacak ve
“Rolümü istiyorum”
diye ağlayan kelimeler bırakarak,
Göçüp gitti birimiz, en gerçek oyuna.

Halbuki, biz...
Tozunu soluduk yıllarca
Aldıklarımız da oldu;
Ama aldığımızdan çok
Bıraktıklarımız vardı
ve gözyaşlarıydı gülüşümüz
Hüzünbaz lobilerde.

Ne gecemiz vardı cebimizde ne de gündüzümüz.
Kunduz düşleriydi, her oyun bitiminde gördüğümüz.
Dinlenmek yasaktı, vardiyasız işçilerdik;
Alkışlara yenilirdi bölük pörçük uykularımız.

Beslenme çantamızda draje draje
Baklavalar, ilaç şişelerinde çorbalar
Kırmızı haplar, kahvaltımız olurdu.
Maviler akşam yemeklerimiz.
Ve üç öğün çay yerdik, şekersiz demli.

Küsmek yoktu, hep bahar kokan sahne arkaları
Provalar, ezberler ve perde vardı.
Boş koltuklar önünde, direnişlerimiz
İsyanlarımız vardı, hainliğine utanmaz Shakespeare’in

Kepenk indiren tiyatrolar gördük,
Yakıştıramadık; kendimize, kentimize
Rol için yanan ateşler gördük;
Kül oldular her biri, dağıldılar
Büyük balıkların daldığı, küçük sürüler misali.

Kaybetmeye yabancı tiyatro oyuncularıydık
Hani yemin etmiştik kopmamaya,
Çam ağaçlarının dikenleri gibi
Ne yaz ne kış.