Hep bunu beklemiştim

Elim ayağım birbirine dolanıyor. Hiç olmayacak zannetmiştim, hiç olmayacak. Hep yalan olduğunu düşünmüştüm. Sadece laftı. Herkes birbirini kandırıyordu. Yoktu aslında böyle bir şey. Olamazdı. Ben bilmiyorsam olmamalıydı. Anlatılanlar doğru olamazdı. Sevgi vardı ama aşk yoktu. Nedensiz yere sevmek, sürekli sadece birini arzulamak yalandı, kendini avutmacaydı. Böyleydi…

Beğeniyorsun ve birilerine bu benim hayatım, sevdiğim diyorsun. İçin rahatlıyor. Seni daima diğerlerinden farklı seven birilerinin varlığını gösteriyorsun. Alışverişe giderken yanında biri vardı. Akşam yemeğe çıkarken de. Seni yolcu edecek birinin varlığı seni mutlu ediyordu. Elini tuttuğunda neler hissettiğini bilmiyorum. Bilmiyorum işte…

Elim ayağım birbirine dolanıyor. Bir zamanlar aşkın sürekliliğine inanmadığımı söylediğim geliyor aklıma. Bu mudur büyük konuşmak, bu mu tükürdüğünü yalamak… Ansızın dediler olur bu işler… Mantık dinlemez dediler… Görürsün ve ayakların yerden kesilir… Onu gördüğünde dünyan bambaşka olur, uzaklaşırsın gidersin. Kimsenin çimdiği kendine getiremez seni. Boşuna bir tokat isteme suratına, kurtaramayız seni…Kitap okurken ya da arkadaşınla konuşurken onun yüzü gelir gözünün önüne… İşte şimdi kimsenin anlamadığı bir parlaklık bir gülümseme beliriverir gözlerinde… Sen uçarsın… Tırmanmak istersin bulduğun yere… Zaten ayakların yere basmaz…

Elim ayağım birbirine dolanıyor dedim ya…


11 mayıs 2006,