Geceye uzanırsın ama, ellerine düğümlenmiştir bulut kelepçelerin... Her buluttan göğsüne tozutan mavilikler akışından anlarsın senin şarkının söylendiğini. Şarkını başlatan bir günbatımı ağlayanının kızılımsı bir ezgiye sezinlendiğini ya da belki kayıp bir çocuğun sanrılandığını ya da bir deliliğe doğru akan aheste bir duruşun ötesine aniden geçen albatroslar kadar algılandığını... Sözlerim nafile bir sesi olurken içimden geçen pervasız ama mahçup gökyüzü parçalarının... Bulut, göze gelse yağmur olur, göz buluta gelse... desem devamı gelecek hatta oldukça hüzünlü bir noktaya ilerleyen bir tekerlemeler dizisi gibi arka arkaya aptal bir ezber olarak tekrarlanabilecek bir yavan hikaye olup da yine kendi sonunu okuyanının gözünde tekrarlanan bir boşlukmuş gibi, dönen rüyaymış gibi görünecek.... Ya da.... Buluta uzanırsın ama, ellerine düğümlenmiştir söyleyeceklerin...

Yeşil tepeden süzülerek gel, bakışına uzayacak serin gölge…

ve