Ürperti

Ürküyorum ve ürkmek fiilinin çok hayvani bir duygu olduğunu düşünüyorum.
Yani insan oğlunun doğanın bir parçası olduğunu anımsatan bir fiilmiş gibi geliyor bana, tuhaf ama gerçek. Bazen yaptıklarımızın, seçtiklerimizin bu içgüdüsel korkudan kaynaklandığını düşünüyorum. Belki yanılıyorumdur. Sonuçta deneyimlediğimiz bir şey yaşamak dedikleri... İşe girdiğimiz, kitap okuduğumuz, acıktığımız ama sonuçta korkularımız ile isteklerimizin ince denkleminde sıkışıp kaldığımız bir oyun.

Kim, ne zaman, nasıl sonlandıracak bunu?
Bunun bir sonu var mı?
Alışkanlıklarımız haline gelen ritüeller ne zaman bu kadar sıkı sıkıya kavrar hale geldi benliğimizi?

Köprünün altından geçenlere, geçemediğimiz köprülere,
Geçmeyi tercih etmediğimiz köprülere bakıyorum.
Köprünün tam üstünden bakıveriyorum İstanbul'a.
Galata'da öylesine bir gün, (sebepsiz bir telaşın ortasındayız ömrün).
Martılarda çığlık çığlığa bağırmasa, her şey havada asılı kalacak.

Zaman beni sınırsızca kucaklıyor, bazen yaşadığına inanasım geliyor zamanın.
Yani günün birinde bir silüetle gelse, geçip karşıma; merhaba ben geldim, dese.
-kimsin sen, desem.
-ben zaman, dese,

inanacağım kendisine...

inatla kafamda dolaşıyor: alışkanlıklar: ritüeller : sözcükler

Ne zaman nasıl sonlanacağını bilmediğim bir denklemde
Hangisi doğruydu yaptıklarımın?
Hangisi doğruydu bana yapılanların?
Geçip giderken görmediklerimin var mıydı?
-daha önce farketmem gerekenler mesela.

Aklımla bulamadığım içimde hissettiğim
Bir dönüşüm aslında olan.
-muhtemel bir olması gereken!

Köprünün üstünden insanlar geçiyor hala.
Beni bir yerlere götürmeye çalıştıklarını sanıyorum.
Zoraki bir kaç adım atabiliyorum.
İçimde -geçtiğim yerleri unutmamamı söyleyen- bir his.

-yola bir şeyler bırakmalı belki de,
geri dönmek gerekebilir...

Durup bazen geriye bakmak gerekebilir.
Bir muhasebenin ötesinde öylece durmak gerekir.


akıp gidiyor zaman.

kavramlar siliniyor bazen ağır ağır,
bazen yaralar kangren oluyor,
bazen durduk yere kanıyor,
bazen iyileşmek zaman alıyor,
bazen hiç geçmiyor


zaman akıyor
ve sanki ben.
eski yüklerimi bırakıyorum yol kenarında münasip bir yere
biraz gecikmiş bir eda üzerimde....

sanrılar aleminde bir gece geçirmeye benziyor hayat,
fazla kalmamak ama muhakkak uğramak gerek
bir durak

soluksuz bir at gibi soluyor hava ...

Galata'ya yağmur yağıyor

Üzerime ürperti.


19.04.2005
                         düşge