:: "her rüzgârda sallanacak olursan..."
Gönderen: alihamza / İstanbul/Türkiye 12 Ekim 2005
	"her rüzgârda sallanacak olursan, dağ kadar da olsan, bir ota değmezsin!.." mevlânâ nezir ıı -adını nezir koymuştu nenesi, hani ‘adanmış’- (yağız bir küheylan gibi eşinip durma, bağlısın işte ve prangalı...bir kuş gibi çırpınmasın yüreğin...dün dikimevi, cebeci, topraklık, yine dikimevi talebe evleri... yıllar sonra bugün; “yedi tepeli şehir”, beyazıt, ortaköy, lâleli...artık bu şehirdesin...hani şu “adam yutan şehir”de) dile gelmeyecek daha ne sözlerin vardı... hayat, herkesten bir parça kendinde bulduğundu... şimdi mükerrer birisin, asırlar sonra ırmaklar dökülür içine şelâlelerden ve bir kez daha yenilgi, çözemediğin tek soru; “hayatın gizi neydi” düşsüz ağır ölümlerdi bunlar, uyuyup da uyanamadığın... bir hayızlı kadının ara bezinden beter, isyana teşne, târifsiz ruh halleri, cesetsiz cenâzelere gıyâbi namaz, ve köprüde kanatsız uçuş, başarılı intihar girişimleri... (seslerini dinle şehrin!.. korku sayhalarını bastırma ninnilerini, ayrık hayatların özel havuzlarına dal!..) dertler yağarken üstüne şehrin sen şemsiyeni aç/ma/ açıl/ma/ güneşlerine neşeli parkların, kendine geceyi mekan seç!.. cılız ışıklı bir sokak lambasının altında yorgun/ bir kanepeden/ taşlara park etmiş dilenciyle birlikte, nöbetini tut!.. şehrin ve soğuğunun... müşterisiz bir fahişeyi izle uzaktan, bir de,kafanı, saçına taktığı karanfildeki masumiyete tak!.. ve yine nöbetini tut, beyoğlu’nun arka sokaklarından birinde, izbe bir evde, yalnız bıraktığı yüksek ateş nöbetindeki çocuğunun... akşamları dönüşünde yılgın ve çocuksu bu, eski istanbul evinin çıkmasında saksıda çiçek sula, ahşap gemiler yap minyatür salma kirli şehir sularına gezdir gün görmemiş denizlerinde çalışılmamış ders notlarının aralarına bırak kadın kahramanı olmayan gelişine yazılmış romanlarını küflendir mahzenlerinde içinin sitemle doldurduğun odanda sigaranın isinde karart lambanı ne çıkar, üç satırlık dost havası girmemişse içeriye, bütün mevsimler kış olsa ne çıkar? sen kendi şarkının bestekarısın ya bu akşam, kemanın dört tel, karaduttan bağlaman... haydi, bir şarkının en içli yerinde partisyonları parala, notalar düşür yüreğinden kemanının tellerine; türküler geç bir, bir en hüzzamından, ve bağlamanın göğsünde inlet derdini... boş ver!.. kimsenin ruhu duymasın!.. alnında biriktirdiğin secdeleri, gecenin ikinci yarısına sakla! bırak burnundan gelsin her şafak, gündoğumunu görme!.. tepene bir bulut indir gözlerinden, yağmurlarını içine akıt, yeşerttiğin dikenlerini sula, büyüt ve kendine batır, gözlerine iliştirmeden kimseyi, diz üstü çök ve ağla insana!.. seni damla, damla eritir de bu şehir... seni tüketmeden; daha, bitmez bu şiir!.. .../...