Nerede o eski yazarlar?

Ara Kafe, öğle yemeği:

-Üstadım, yazarlığı da beş paralık ettiler... Önüne gelen kitap yazıyor, basıyor... Türkiye’de senede yirmi binin üzerinde kitap basılıyor...
- Ya evet Avni’ciğim... Bir de masrafları kendileri karşılayarak bastıranlar var. Nasıl bir mentaliteyle yapıyorlar bunu anlayamıyorum.

Nerede o eski orospular?

Kızılay dolayları, akşam saatlerinde bir genelev:

- Bak yok işte... Adamlar yine ortada yok... Eskiden kuyruk olurdu be kapıda anacığım...
- Kızzzz Cevriye... seninki de laf mı... Görmüyo musun ayol? Tüm karılar orospu... önüne gelen önüne gelenle yapıyo anacım... bizim mesleği de bitirdi bu orospular vallahi hahaha...

Nerede o eski falcılar?

Cihangir dolaylarında bir ev, öğleden sonra:

- Hüsniyanım, gel de şu falıma bak hele... Geçen sefer ne güzel döktürdüydün.
- Yok be salladım tutuvermiş gari... Bizim eski evin üs katında bi Remziye vardı. Kadın resmen falcıydı, falcı. Bir fal bakardı... Geçmişini, geleceğini döktürüveridi. Töbe, töbee...

Nerede o eski aşıklar?

İstiklal Caddesi, öğleden sonra:

- Aşkım aşkım diyip durma bana... Onu diyceğine doğum günümü unutmamasını öğren... iki çiçek alıp gelmek bu kadar mı zor?
- Ama Yasemin?!
- Bak serseriye yaa... bi de “ama” diyo... Bit-ti! Tamam herşey bit-ti diyorum!!! Ah eski sevgilimden ayrılan kafama sıçıyim ben ah!?



Nerede o eski torbacılar?

Cihangir’de bir ev, gece yarısına az kala:

- Anlamıorum nası bi hap bu yaww? Tam üç tane çaktım banamısın demiyo. Tık yok bende... Senin kafa durumları nasıl abijim?
- Uf bende de bişi yok be kardeşim... En iyisi çıkıp club’a gitmek, DJ iyi çalarsa, hadi gene iyiyiz. Belki orda kafalar güzelleşir. Bu torbacılar da kafayı yedi. Her önüne gelen torbacı kesildi başımıza... fare zehiri mi koyuyolar, ne bok koyuyolar. Kimse işini düzgün yapmaz mı yaa bu memlekette?

Nerede o eski hanımefendiler?

Markiz Pastanesi, öğleden sonra:

- Biz gençken de gelirdik buralara... O zamanlar böyle miydi Makbule Hanım’cığım? En güzel kürklerimizi giyer, incilerimizi takardık... Rahmetli eşim Aziz Bey -toprağı bol olsun- kravatını takmadan çıkmazdı sokağa.
- Pek doğru söylüyorsunuz. Zaman çok değişti efendim... (Garsona) Evladım bir limonata daha alabilir miyim zahmet olmazsa?

Nerede o eski dilenciler?

Odakule dolayları, akşam üzeri:

- Allah rızası için... Bebem aç... Ceylan gözlü ablacım nolur ver bi ekmek parası, köyden daa yeni geldik...
- (Elini cebine atar, eline gelen parayı bakmadan verir) Al bakalım (Yürümeye devam eder.)
- (Dilenci paraya bakar) Neee?!! İki yüz elli bin lira mı? Bak çöpe atarım!!!

Nerede o eski rakı sofraları?

Asmalı mescit civarları, akşam saatlerinde bir meyhane:

- Sağlığınıza... Gerçi artık rakı da içemiyoruz ağız tadıyla... Sahtesini yaptılar, millet sapır sapır dökülüyor.
- (Servis yapan garson) Merak etme abicim altın kapaklı bunlar, için rahat olsun...
- Hadi o zaman sağlığımıza, dostluğumuza...
- (Hep beraber) Unutulmuş birer birer/eski dostlar, eski dostlar /ne bir selâm, ne bir haber /eski dostlar, eski dostlar

***

Bu kocaman şehrin, en kalabalık caddesinde, tek başıma yürüyordum... Attığım adımlar yüzlerce insanınkine paraleldi ama onlar sadece ve sadece benim adımlarımdı, biliyordum. Ben sorumluydum onlardan... beni götürecekleri yerden ve olacaklardan. Yapayalnızdım kalabalığın içinde... korkmuyordum. Geçmişimi düşündüm. Ne fazla ne eksik, her insanınki kadar acıyla dolu olan geçmişimi... “Nerede o eski günler?” demek gelmedi içimden. Bir zamanlar ağzımı musluğa dayayıp su içebildiğimi, sabahtan akşama kadar bisikletin tepesinden inmediğimi, annemin leziz yemeklerini bin bir nazla yediğimi, sabahın köründe işe gitmediğimi düşünmem değiştiremedi bu gerçeği. Evet beni ben yapan geçmişimdi. Ama ben yapacak olan da geleceğim... ve saniyeler ilerliyordu. Adımlarımı hızlandırıp, yürümeye devam ettim.