Yazsam diyorum,
Kafamın içinde dönüp duran
Uğultuyu anlasam...
Şiire düşerken,
Gözlerine takılmasam
Deli
Bir
Nehir
Gibi
Aksam....aksam...

Akşam,
Olunca
Sokaktaki
Son yorgun yolcu da
Bekleyenine kavuşsa
Akşam olunca
Bir alev düşse son mektubuna...
Beni öldüren bu sevda
Tutuşsa, yansa....
Ben tutuşsam...
Ben sana,
Yıllardan armağan
Yangın olsam!
Ben,
Yansam!

Şafağın sarhoşluğunda
Yeni umutlara, aşklara
Yaşlara, yanlışlıklara
Yazılır senin adın
Dinle benim türkümü
Uzaktan uzağa...
Martı çığlıklarına bölünen bir yaşamı
Kurşun seslerine
Yalnız ben
yazarım!
Gözünden
Süzülen
Tek damla sevda
Söndüremez artık bu yangını
Mümkünü yok!
Sönemem ben artık
Yanarım!

Yangınımın dumanında sokakların uğultusu...
Ve camlarda dışar’daki ayazın,
İçer’de yanana inat buğusu...

Her vurgundan sonra
Şairimin saçlarına,
Bir yağmur damlası düşermiş...
Şairim,
İnceden bir fasıl dinler
Cebindeki resmimi çıkarıp
Ah çekermiş
Şairim,
Yolculuklara düşermiş...
Yollara benzermiş, buruk gülümsermiş...
Şairim beni severmiş!
Ahh! Severmiş!

Sigarayı bırakamadı bir türlü...
Zaten eskiden de çok içerdi
Ne dediysem kâr etmedi
Söz geçiremedim şairime...
İşte masanın üstünde
Son içtiği sigaranın külü...
Ve mektubumla yolladığım
O hasret gülü!

İki satır karalamış en son, masada bırakmış
Öyle diyorlar...
Yangınımsın demiş,
Sigaramın dumanı gibi içime çektiğim
Seni bulsam, demiş
Bırakmamacasına sarılır,
Bu defa hiç ağlatmam sevdiğim...
Ayrılmam! Hiç ayrılmam!
Yangınımsın, demiş...
Öleceğim, seni bu şehirde de bulamazsam..
Kahveciden başka gören olmamış şairimi...

Ve ben şairimin,
Kayıp bir dizesiyim şimdi...
Bulunmayı beklenen...
Sisli akşamlarda şarkılarla özlenen...

Yazsam diyorum,
Yangınımda yok olmadan
Ve külümden yeniden var olarak
Yeniden şafaklara aşk doğarak
Yazsam da
Meçhullere giden şairime kavuşsam...

01.02.2002