Sığındığın son limanı da kaybettin yine... Top sesleriyle yerle bir oldu son düşün de... Sana kalan tek şey ise bir kırık kalem şimdi...

Kim bilir, belki dostluğun böyle ölümüne olmasa bu kadar çok yaralanmayacaktın. Sevgiye esir düşmeseydi hayatın, şimdi ihanetlerin ve hayal kırıklıklarının ortasında üşüyerek ağlamayacak ve tüm eski şehirlerden adını silerek ayrılmayacaktın.

Doğruluğu seçmeseydin, şimdi yalnız olmazdın!

Özlüyorsun... Durmadan belki şimdi çıkar gelir dediğin, gelişini şiirlerle beklediğin birilerini özlüyorsun.. ( ve bu zaman zarfında gelenlere sana aslında ‘o’ olmadıklarını ispatlayana kadar çok şeyini veriyorsun.) Her akşam, kalbim... bu acılara dayan... bir yalandı tek düşün olan...da(yan), da(yan) diyorsun...

Gecenin belli belirsiz vaktinde sonunu bir türlü getiremediğin o düşten bir çığlıkla uyanıyorsun... Çığlık! Ve umudun bahçesinde karanlık!

Sadece kendi sesini duyabilirsin... sadece kendinin elini tutabilir, kendinin limanına demir atabilirsin. Gözünden süzülen son göz yaşının renginde kimse görmeden, bilmeden kimse....ölebilirsin!

Dost bildiğin tüm insanlar maskelerini indirdi işte... Güvendiklerin, ilkel kıskançlıklarıyla hakkında ne çok yalan söylemişler... sen dost evlerinde samimi sohbetler beklerdin... oysa dost evlerindeki (!) çamur atma kampanyalarının tek hedefi olduğunu çok geç öğrendin...

Bir kere şöyle güven(d)ebilmek kendimi... Bir kere sarılıp bir dostuma ağlayabilmek... İnandığın o düşü bir kere yaşayabilmek..

Ne zaman ki sırlarını, en zayıf noktalarını yani seni öldürebilmenin yegâne silahını bile bile verdiğin biri seni vurmaz, seni terk etmezse ve ne zaman her şeyini adadığın o kimse her şeyinle bir gitmezse o zaman huzuru bulacaksın işte...

Fakat bu kaçıncı yanlışın... ah kaçıncı yanılışın!

Bir çıkış yolu bulamazsan deli olacaksın...

Nerede? O eğer varsa, yaşıyorsa nerede? Nerede seni yanıltmayacak olan?

Hemen gel... eğer ordaysan ve beni duyuyorsan....