İzEdebiyat - Baran Yurdakul - İnsanlar, Hayatları ve Maskeleri

”Bu yazının, bundan öncekilerden bir farkı olacak, bu yazıyı yazarken maskemi çıkartmayacağım…”
Hayatımın değiştiğini zannediyordum. Farklı olanın insanlar değil de, kendim olduğuna kanaat getireli çok olmuştu. Ve ben sorgulamaktan ya korkuyordum ya da beceremiyordum. Sadece hayat değişiyordu. Kim bilir, belki de ben değişiyordum da, suçunu hayata atıyordum. Zaten hep öyle olmamış mıydı?
Hayatımın değiştiğini zannediyordum. Farklı olanın insanlar değil de, kendim olduğuna kanaat getireli çok olmuştu. Ve ben sorgulamaktan ya korkuyordum ya da beceremiyordum. Sadece hayat değişiyordu. Kim bilir, belki de ben değişiyordum da, suçunu hayata atıyordum. Zaten hep öyle olmamış mıydı?
Kendi filmimde yaşamaya başlamıştım bile. Hem de vizyona bile girmeyen bir filmin, hiçbir yeteneği olmayan baş rol oyuncusu olarak. Senaristinde de iş yoktu. Kameralar amatör. Ve bütün insanlar figüran. Bu yazı bile filmin içindeki bir sahne sadece. Başta, sadece benim filmimin gerçek olduğunu düşünmüştüm. Herkesin, ama herkesin benim filmimin birer parçası olduğunu zannediyordum. Her şey benim kontrolüm altındaydı. Herkese rollerini ben vermiş, herkesin karakterini, dünyasını ben şekillendirmiştim. Kimse benim gizlilerimi bilmiyordu, onların ise hiç gizli bir şeyi yoktu. Herkesi ben yaratmıştım adeta. Ve herkes üzerine düşen rolü o kadar çok profesyonel oynuyordu ki, baş rol oyuncusu olan ben, onların yanında amatör kalıyordum. Onlara özeniyordum kimi zaman. Ama bunu asla onlar bilmiyordu.
Yıllar önce sevdiğim kızda anlamalıydım. Ya çok aptaldım, ya da film o kadar güzeldi ki, anlayamadım. İpuçları birer birer filmime (hayatıma) giriyordu. Ve ben hepsini gördüğüm halde onları görmezden geliyor, ve sırf onlar için senaryoyu bile değiştiriyordum. Sonunda yeni bir senaryo için gücüm kalmadı. Özdemir Asaf’ın sözü gelmişti aklıma ; “İnsanın hayatı, diğer insanların hayatlarının parçacıklarından oluşur. Tek başına hepsi koca birer hiçtir.”
Ona, onu sevdiğimi söylerken mideme giren ağrılar hiçbir zaman senaryomun birer parçası değildi. Baş rol oyuncuları asla kekelemezdi. Kekelemem lazımdı onunla kaldırıma oturduğumuzda. Titrememeliydim onun yüzüne bakarken. Ve o Allah’ın cezası minibüs gelmemeliydi onun ağzından çıkacak kelimeleri beklerken. Film kopuyordu. Filmin devam etmesi lazımdı. “Show must go on!” Ama ben bir türlü bağlayamıyordum kopuk filmi.
Ve bir gün, ilk maske yere düşmüştü. Benim yazmadığım bir karakter filmimin ortasındaydı. Senaryoyu parçalarcasına gözden geçirdim. Yoktu. Böyle bir bölüm yoktu senaryoda. Olmamalıydı. Her şey parçalandı. Parçaları toplamaktan yoruldum. Ve başımı kaldırmamla yere düşen maskeleri görmem bir oldu. Bütün oyuncuların maskeleri birer birer düşüyordu. Her düşen parça, ruhumdan ve yüreğimden birer parça alıyordu. Her şey kontrol dışıydı. Senaryo yoktu artık. Herkes doğaçlama oynuyordu, ben beceremiyordum. Elimde içki şişesi, senaryodan bağımsız kusmaya gittiğim sahilde kendime bir maske buldum. Artık roller değişmişti, maskesi olan tek adam bendim. Ve başrolünü üstlendiğim bu film midemi bulandırıyordu.
Kendimi ödüllerin dağıtıldığı salonda buldum. Ben en iyi erkek oyuncu ödülünü bekliyordum, en iyi figüran ödülü verildi.
“Bu yazı ne böyle başlamalıydı, ne de böyle bitmeliydi. Ama artık kendi filmimde oynamadığım için sadece senaryo gereği böyle yazdım. Bu senin filmin, böyle yazılmasını sen istedin”