Dünyaya gelen her insanın belli görev ve sorumlulukları vardır.Hiç kimse başıboş değildir.Hepimiz belli gayelerle yaratılmışız.Onun için insan en değerli varlıktır.Kendimize bu açıdan bakarak büyüklüğümüzün farkında olarak yaşamalıyız.Son büyük Divan Şâiri Şeyh Galip bize kendi yaratılış hakikatimizin ve üstünlüğümüzün bilincinde olmamız gerektiğini haykırıyor:
     “Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen
      Merdüm-i dide-i ekvan olan âdemsin sen”
     Günümüz Türkçe’sine aktarırsak şunu demek istiyor: “Kendine iyi bak,sen dünyanın özüsün.Sen kâinatın gözbebeği olan insansın.”Bizler bazı zaman kendimizi boş ve anlamsız görürüz.Bu aslında kendimize yapabileceğimiz en büyük haksızlıktır.Bir kere dünya ve diğer bütün âlemler insanın şerefine yaratılmıştır.Bizi var eden Allah çok büyük değer veriyor bize.Ne yazık ki bunun farkında olamadan yaşayıp ölenlerin sayısı hiç de azımsanacak kadar az değildir.Onlar ne kadar zavallı ve acınacak insanlardır!
     İnsan öncelikle varoluş gayesinin ve büyüklüğünün farkında olmalıdır.Fakat insanın büyüklüğü derecesinde görev ve sorumlulukları da var.Bunların da bilincinde olmalıyız.Peki nedir sorumluluklarımız?Bunları imanî ve insanî olmak üzere ikiye ayırarak incelemekte yarar var.
     Biz öncelikle insanız.Yaşadığımız çevreye karşı yapmamız ve yapmamamız gereken hâl ve hareketler var.Çevremizin bizden beklentilerini gözardı edemeyiz..Toplum içerisinde yaşayan fertleriz.Kendimizi toplumdan soyutlayamayız.
     Çocuklarımızı yetiştirirken onlara aşırı derecede müşfik davranmamalıyız.Kolaydan zora doğru görev ve sorumluluklar vererek bu insanî duyguyu onlara kazandırmalıyız.Sorumluluk duygusu bu yaşlarda kazandırılır.Her dediği yerine getirilen ve her işten alıkonulan çocuğun dayanma gücünün ve mücadele direncinin gelişmesini beklemek hayal olur.
     Hayat bir mekteptir biz insanlar için!..Gelecek günler acılara ve mutluluklara gebedir.Yaşam hep güllük gülistanlık değildir.Dikenli patikaları da vardır bu uzun ve çileli yolun...Her inişin bir yokuşu da vardır muhakkak…Yarınlar sürprizlerle doludur.Kendimizi ve çocuklarımızı, bunları dikkate alarak hazırlamazsak yol yorgunu maratoncular gibi olduğumuz yerde yığılır kalırız.Arkadan gelenlerin altında ezilmeye engel olamayız.
     İnsanî sorumluluğun yanında bir de imanî sorumluluk vardır demiştik.Bu, mevcut dünya için olmasa da ahiretimizin mamur olması için elzem bir duygudur.Gerçi imanî yükümlülüklerini yerine getirenlerin insanî sorumluluklarını görmezlikten gelmesi pek rastlanan bir durum değildir.
     Yüce Allah, biz insanlara cüzî irade vermiştir.Bu, doğrularla yanlışları birbirinden ayıran bir süzgeç hükmündedir.İradesini hakkıyla ve yerinde kullanan, gelecekte pişman olacağı işleri yapmaz.Kendini bir imtihanda görür.Hayata o ciddiyetle sarılır.Hâl ve hareketlerini kontrol altına alır.Sadece kendisini değil emri altındakileri de o doğrultuda yönlendirir.Çünkü kişinin kendisini manevî sorumluluktan kurtarması yetmiyor.İnancımız bu bencilliğe cevaz vermiyor.Bu hususta Resulullah Efendimiz şu nasihatte bulunarak bizleri uyarıyor:
     “Her biriniz bir yöneticisiniz ve her biriniz yönetiminizdekilerden sorumlusunuz.Devlet adamı bir yöneticidir ve halkından sorumludur;erkek,ailesinin yöneticisidir ve onları gözetmekten sorumludur;kadın,kocasının evinin muhafızıdır ve bundan sorumludur;hizmetçi efendisinin malının bekçisidir ve bundan sorumludur.Her biriniz bir yöneticisiniz ve yönetiminizdekilerden sorumlusunuz.”(Buharî)
     İnsanı insan yapan sorumluluk duygusudur.Bundan yoksun insanlardan her türlü kötülük beklenir.Böyle kişiler hiçbir zaman güven vermez de!...Toplumun sırtında ağır bir yüktürler.Paylaşmayı değil,kişisel menfaati yeğlerler.İnsanı yarı yolda bir başına koyup giderler.
     Sorumsuzluk toplumları çökerten tehlikeli bir sosyal marazdır.Bu illetten emin olmak istiyorsak yarınlarımızın teminatı olan çocuklarımıza bu hayatî hissi küçük yaşlarda aşılayalım.Aksi hâlde toplumsal huzurdan uzak,cinnet geçiren bir toplumun ruhen hastalıklı fertleri olarak yaşamak zorunda kalırız.

     e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com