Yakın tarihimizin abide şahsiyetlerinin başında hiç şüphesiz ki Atatürk gelmektedir.Bir milleti uçurumun eşiğinden kurtararak,ona apaydınlık bir yol çizen bu mümtaz insan,pek çok sömürge ulusa da yürek vermiştir.Atatürk’ün milli bir kahraman olduğunu içte ve dışta kabul etmeyen yoktur.Bunun aksini düşünmek,güneşin varlığını inkar etmek kadar manasız olur.           
     Atatürk,yiğit bir asker,dahi bir kumandan,gerçekçi bir devlet adamı ve ileri görüşlü bir inkılapçıydı.Hiç bir zaman kibir ve gurur hastalığına kapılmamıştır.Daima halktan bir insan olarak yaşardı.Nefes aldığı müddetçe Türk olmaktan gurur ve şeref duydu.Onun içindir ki:Ne mutlu Türk’üm diyene!” söylemiştir.
     O,yaptığı icraatları şahsına mal etmedi;milletiyle paylaştı.Mütevaziliğin gereği olarak kendisinde bir harikuladelik görmüyordu.Ölümden korkmadığı için her türlü tehlikeye korkusuzca atılabiliyordu.Her zaman ordunun başında yer almıştı.İçinde besleyip büyüttüğü tutku derecesindeki vatan sevgisi,onun gücüne güç katıyordu.
     Atatürk,milleti için doğru bildiklerini gerçekleştirmede hiç tereddüt etmedi.Neyi nerede yapacağını çok iyi biliyordu.Yani zamanlaması fevkalâdeydi.Doğru zamanda doğru işler yapmak prensiplerinin başında geliyordu.Onun inkılaplarının toplum tarafından kısa zamanda benimsenmesi,bu özelliğinin delili olsa gerek.
     Hasta adam olarak nitelendirilen bir milleti ayağa kaldırarak şahlandıran Atatürk az zamanda çok ve zor işler yapmıştır.Ezilmiş ve horlanmış olan Türk milleti,Atatürk sayesinde geçmişteki itibarına kavuşmuştur.En kötü şartlarda bile başarılı olunabileceğini bizzat icraatlarıyla ispatlamıştır.
     Atatürk her haliyle,bir liderde bulunması gereken meziyetlerin tümüne sahipti.Onun liderliği doğuştan gelen meziyetleriyle,çok çalışmasının ürünüydü.Meşverete çok önem verirdi.Çok emin olduğu konularda bile çevresindekilerin düşüncesini sorardı.Fakat doğru bildiğini de tüm karşı çıkmalara rağmen gerçekleştirmekten çekinmezdi.O,doğrunun tekliğine inanırdı.Lakin doğruya giden yollar çoktu.Mühim olan en kestirme yoldan gitmektir.En az emekle en yüksek verimi almak en doğru seçenektir.O,bunu tatbik etmiştir.
     Mustafa Kemal Paşa,öze önem verirdi.Dış görünüşle ve kabukla ilgilenmezdi.İlke ve inkılaplarıyla,kurmuş olduğu genç ve dinamik Türkiye Cumhuriyeti’ne ruh vermiştir.Milletimiz artık aşağılık kompleksinden kurtulmuştu.Halkımıza özgüven gelmişti.Yıllarca itilip kakılan Türk insanı,kendisine itibarını iade eden Ata’sına şükran borçluydu. Bu borcunu onun ilke ve inkılaplarına sımsıkı sarılmakla ödemektedir.
     1938 yılının bir 10 Kasım sabahı,onu Türk milletinin kalbinden maddeden söküp aldı.Onun aramızdan ayrılması,ilke ve inkılaplarının rafa kaldırılması anlamına gelmiyordu.Hatta ölümüyle beraber kendisine duyulan sevgi daha çok arttı.Çünkü biz maalesef kıymetli insanlarımızın değerini hayattayken bilemiyoruz. On Kasımlar’da yas tutmak ona duyulan sevginin ölçüsü değil. Sevginin belirtisi ağlamak,yas tutmak olmamalı!...Sevgi sahiplenmektir biraz da.Atatürk’ü ne kadar yaşıyorsanız o kadar seviyorsunuz demektir
Yirmi birinci yüzyıla girdiğimiz bu devirde Atatürkçülüğün neresindeyiz?Bu hususta kendi iç dünyamızda bir muhasebe yapmalıyız.Büyük Türk’ü,Atatürk’ü ölümünün 65.yılında rahmet ve minnetle anıyorum.


e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com