Aklına nasıl öleceğin gelir. Belki bir filmi seyrederken belki tuvalette belki savaşta. Kim sever yaşamayı? Gönüllü değil mi bu ölümler?
A Clock Work Orange’dan bir sahne gelir gözlerinin önüne. Yaşlı adamı niye öldürdüler ki hem de filmin başında. Bilirsin aslında cevabı ama bir daha düşünürsün.
Sonra yarın yapacaklarını düşünürsün. Sıkıntılarını, sevgilini, sabah kahvaltıda ne yiyeceğini.
Bir ara Uğur Mumcu gelir geçer aklının bir köşesinden. Ne güzeldi ve yağmurluydu ve şiirseldi ve ne büyük mağlubiyetti o cenaze töreni.
Bugün niye kızdın ki o hastaya. Altı üstü öğrenmek istedi ne yapacağını.
Yarın ne almalıyım kahvaltıya, simit mi, su böreği mi?
An gelir Atilla İlhan ölür.
Nedir sakıncası tanrı olmanın. Sayıklama yine, saçmalama.
Hayallerin gelir aklına. Bir kitap yazmak, çok okunmak ama edebi olmak, tanınmak. Ya da çok para kazanmak, falan filan.
Ne yapman gerekir katlanabilmek için bu hayata? Çok mu anlam yüklemelisin yoksa hiçbir şeyin anlamı yok mu?
Hani annen baban da olmasa hiç korkmazsın ya ölümden. Aslında yine de korkmuyorsun galiba. Biliyorsun çünkü yirminci yüzyılda fazla sürmez acılar.
Ne acıttı en çok canını? Babanın parası varmış gibi yapması mı? Merhamet mi?
Sevmedim aslında hiçbir kadını. Öyle ya, aşk hiç bitmez ki. Birini gerçekten sevdin mi, bir daha geri dönüşü yoktur bu yolun.
Çocuk sahibi olmalı mıyım? Herkese çocuk sahibi olma hakkı verilmeli mi? Hangi kadına katlanabilirim, nasıl bir çocuk için? Saçmaladım mı?
Acaba ne olacağımı seçme şansım olsaydı sümüklü böcek ya da bilgisayar ya da kadın ya da sıradan bir mum olmayı mı isterdim. Yoksa sıradan bir erkek olmayı ben mi seçtim. E o zaman tanrı ne iş yapar?
Tanrım affet beni ya da affetme; Yak, cayır cayır yak. Kaybolayım ve benimle beraber yansın günahlarım bir daha dönmeyelim buraya, yeter artık.
En iyisi güzel bir yemek ve sonra sıcak bir şeyler içmek, çay mesela. Yok hayır şarap içmeyeceğim bu gün.
Evet ne yesem acaba? Kafayı yemeden.