Aslında insan her zaman yalnızdır kimin daha yalnız olduğunu kimin daha önce yalnızlığını fark ettiği belirler. Peki insana yalnızlığını fark ettiren nedir? Çaresizlik, bilgi, anne, beslenme ihtiyacı vb . Yani aslında herkesin yalnızlığının farkına varma nedeni farklıdır ama sonuç aynı, o güzelim yalnızlık.

Yeni doğan bir bebeği düşündüğümüzde ne kadar yardıma muhtaç ve aynı oranda yalnız bir varlık gelmiyor mu aklımıza. Bebekler yalnızlıklarının farkına varabilirler mi? Bir çocuğum olsaydı buna daha rahat cevap verebilirdim ama sanırım yalnızca şanslı bebekler yalnızlıklarını fark ederler ve böylece hayatlarını sonu olmayan bir arayıştan kurtarırlar.

Bence yalnızlık en çok anne karnında hissedilir belki de çocuklar bunu kabullenemediklerinden yani arayışın bir parçası olarak doğarlar. Öyleyse anne karnında ölen bebeklere ne mutu ve onlar aslında dünyanın en büyük kayıpları. Çünkü onlar insanın en büyük bireysel sorununu çözmüşler.

Belki de bazılarımız hiç fark etmez yalnızlıklarını. Yaşayıp giderler; salakça ve ölürler; şereflice. Ne acı değil mi bütün bir ömür boyunca yalnız olduğunu bilmeden yaşamak. Sanırım bu tür insanlar en çok sıkı bir tanrı inancı olanlarımız arasından çıkıyor. Ama bu kişiler daha çok tanrıya apriori olarak inanlardan oluşuyor. Buradan yola çıkarak ilk yalnızlık farkındalığı yaratanın varlığından şüphe etmekle mi başlar? Diye bir soru sorulabilir.

Anne ya da ebeveynlerimizin yalnızlığımızı keşfetmemizde ki rolü nedir? Bebek ilk düş kırıklığını annesi onu duymadığında yaşamaz mı? Ya da gece bir vakit ağlayarak karanlık bir odada uyandığında annesinin geç gelmesini nasıl yorumlar? Böyle böyle biriktirir insanoğlu yalnızlığı fark etme nedenlerini. Rastlantısal. Bu rastlantısallık belirler yalnızlığı fark etme zamanımızı.

Dostluklar kurarız, ihtiyaca binaen-öyle ya insan toplumsal olmalı- Kabullenmekle başlar aslında dostluklar , yalnızlık farkındalığı ile biter. Ya da her dostluk başarısız bir sortidir yalnızlığa. Dostluk biter, şartlar değişir, yalnızlık geri gelmiştir yeni bir kabullenmeye kadar.

Her yardım istediğimizde-tanrı ,anne,sevgili,dost vb gibi bir sürü gereksizlikten- yalnızlığımızın farkına varmaz mıyız? Çare bizim dışımızdadır ve yalnızlıkla beraber gelir. Çaresizlikle fark eder büyük bir kısmımız yalnızlığı.

Geniş halk yığınlarının bilgisizliğini de yalnızlığa götürür bireyi. Çünkü herkes aslında azınlıktır kişiliğinin bir yerinden ve aslında herkes aslında birer aydındır.

Genetik de yalnızlığa götürmez mi bizi. Var mı aynı genetik koda sahip iki insan.

Şöyle de düşünülebilir; aslında herkes her an yalnızlığının farkında çünkü yaşamlarını sürdürebiliyorlar. Yani yaşayan herkes doğduğu andan itibaren biliyor yalnız olduğunu, kabulleniyor, çelişmiyor kaderiyle ki yaşayabiliyor. Aslında bunun herkes apriori farkında ama aptal olanlarımız bunu deneyle yenmeye veya ispatlamaya çalışıyor. Ne büyük ve salakça bir uğraş değil mi! Yalnızlığı yenmek! Ne komik değil mi. Büyük sanatçılar da aslında bunlar arasından çıkıyor galiba.

Bir gece -bu herhangi bir gece olabilir veya toplumun anlamlar yüklediği bir gece olabilir, fark etmez- bir de bakmışsınız paylaşacak bir şey yok; yani neyi kiminle paylaşacaksınız ki. Belki de zaman fark ettirecek size yalnızlığınızı. İlk önce nefret edeceksiniz sonra kabullenme ve en gerçek ve sonsuz mutluluk; Yalnızlık.