Bir dost var asla unutamadığım , belki de tek dost. Gömmeye çalıştım bazen karanlıklara , yok etmek istedim hayatımdan, anmadım adını , düşünmedim hiç ama bilinç altımda buldu beni. İlk dostum, kardeşim, kazık yediğim ve yine ne sevdiğim benim. Ben mi onu kaybettim yoksa o mu beni bir türlü karar veremedim. Kim daha vefalı, kim daha bağlıydı hiç irdelemedim. Her zaman yapmam bunu oysa, silebilirim hiç iz bırakmadan bir gölgeyi. Ama ona yapmadım hiç.
Karanlıklarda çaresiz olduğunu hissetmek acıttı beni hep , oysa o hiç hissetmedi. Sokakta yürürken bile çaresiz adımlarını gördüm bazen, acı çeken kıvranan dostum. İçinde öyle fırtınalar koptu inan biliyorum. Belki de sen istedin belki de öyle gerekti ama inan ne olusa olsun herşeye rağmen yanında olurdum bulsaydın beni, sonuç ne olursa olsun...
Bazen bulsam diyorum seni , karanlık uzun gecelerde ilerleyemediğini hissediyorum, korku dolu gözlerin çocukluğun gibi bakıyor yine, titrek ve masum.
Ah ! Dostum bir gün tekrar buluşsak yıllar sonra, oturup birbirimize neler anlatırız kim bilir! Belki de tatlı bir tesadüf yaşatır Tanrı bize ve tekrar çocukluğumuza geri döneriz. Belki de hiç bir zaman görüşemeyiz, kim bilir!
Sadece tek bildiğim bir yanım hep senin , bir yanın hep benim, kader yazıaı ruh ikizim.....