cebimde artist resimleri, aykırı hayatlar, dilimde yasak bir ıslık , bulvarlarda bahara hazırlanan arsız kızlar, kaypak şehir, daralan ruhum... yağmurda şemsiyesiz çıkıyorsam sokağa tetbirsizliğimden değil elbet, bu yamyam hayata itaatsizligimden, kim tutar hesabInı bu yoksul gözlerimdeki fakirin? Hayat desem, iki kere ıssızlık, sarmaz kaldırımlardaki neşe, sokaklardan fışkıran kahkaha, kimbilir hangi yuzyuldan kalma yüzümüz, baktıkça gözlerine kayboluruz. Sevda desem bin yeryüzü çığlık , hangi kızın gözleri bezirgan ki bu tenha ve münzevi kalbe? Avuçlarını açabilir mi içine akan birkaç damla gözyaşına? Eski esvaplara çekmece, yetim çocuklara anne, uykusuz gecelere rüya olabilir mi? kim anlar haldan, yaralı bir güvercin gibiydik, düştük ortasına hayatın. bu mermer ve kepaze alemde kuru bir yaprak gibi savrulduk. Sonra insanlar olduk kalabalıklar arasında, ne yüzümüz benziyordu ne de gözlerimiz değebiliyordu gözlerine, insan kalbi kadar insandı nazarımızda, kalbleri yoktu. üç şeyi unutma derdi anam, biri merhamet; her şeye acıyarak bak göreceksin kendi aczini, kalbine giden yol tıkanmaz o zaman, gümrah bir akarsu hep çağıldar. Biri ayrılık; hep gidecekmiş gibi kal, kendi kendine yettiğini göreceksin. Bir de şükür izaha ne hacet hep şükür... sonra hayata acıdık; ne kadar bahtsızdı ki en mahrem yerlerinde züppeler, soytarılar , dalkavuklar, binbir suratlı insanlar birer yılan gibi sokuluyor, İhtiyar bir kokana gibi kendinden kaçıyordu. Sonra canım kuşlar hızla kirleniyordu, avuçlarımızı açtık pır pır eden yüreğine. ah o kızlarımız, vaktinden önce büyüyen kızlarımız bir kurşun gibi düşüyordu böğrümüze; acıdık, acıdık.
Eksik kalan neydi duruşumuzda, bir türlü sığamadık fotoğraflara, yağmur altında hep ıslanan, geceler boyu sabahlayan, üşüyen, titreyen ağlayan hep biz olduk. Birileri bekle sıranı dedi; hep bekledik, durduk. Bahçemiz tarumar şimdi, gül perişan, bülbül pejmürde.

Hayat bizden razıdır; en ağır işcisi olduk.