Vatan Elden Giderken
Sabah gazetesinin Sabah diyor ki köşesinde Erdal Şafak’ın yazısından aynen alıyorum. “Son zamanlarda sık sık ağlamayı alışkanlık haline getiren KKTC Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş’ın dün Genel Kurmay Başkanı Orgeneral Hilmi Özkök’ün açıklamalarını da gözleri dolu dolu dinlediğini tahmin etmek için falcı olmaya gerek yok.” Böyle diyor bay Erdal Şafak. Acaba benim de konuşmayı gözlerim yaşararak dinlediğimi tahmin edebildi mi? Ben Rum zulmüyle Girit’teki mal varlıklarının tümünü bırakıp tabiri caizse sırtlarındaki gömlekleriyle Anadolu’ya göç etmiş ailelerin torunuyum. Annemin babası Çanakkale’de şehit olduğu için onu annem bile tanımamıştı. Zira şehit olduğunda annem henüz kırk günlük imiş. Babamın babası on iki yıl cepheden cepheye sürülmesine, bir çok kez yaralanmasına rağmen yaşamla bağını koparmamış olan bir askerdi. Yüreğinde hiç sönmeyen bir Girit aşkı ve Rum’lara yontulmamış bir kini vardı. Hele Ağabeyini Menemen’in Vakıf Çayırı mevkiinde Rumlarca pusuya düşürülüp kahpece öldürülmesi yok mu? Acısı bir kor gibi ölümüne kadar yüreğini yaktı durdu.
Girit’ten kaçan insanlarımız hemen hemen tüm Ege ve Akdeniz sahillerine yerleşme gereği duymuşlardı. Neden sahillere yerleştiklerini falcı olmadığın için anlayamazsın. Hele hele vatanından sürülmüş bir ailenin torunu değilsen hiç anlayamazsın. Giritliler sahillere yerleşirlerken Girit’i kurtarmak için girişilecek olası bir harekette en ön saflarda yer almak için sahillere yerleşmişlerdi. Giritli aramak için iç kesimlere gitmek safdillik olur. Belki birkaç korkak emniyette olmak için gitmiş olabilir. Giritlileri Bodrum’da, Marmaris’te, Menemen’de, Manisa’da, Söke’de, Kuşadası’nda Antalya’da daha doğrusu denize yakın olan yerlerde aramak gerekir. Ne yazık ki Girit için hiçbir hareket yapılmadı ve Giritlilerin umutlarına kar yağdı.
Giritliler yıllarca yerli halk tarafından dışlandı ve horlandı. Zira Giritliler yerlilere göre yarım gavurdu. Ne kız aldılar, ne de kız verdiler. Ne zaman ki bu çalışkan insanlar mal mülk sahibi olup zenginlikleri ile göz kamaştırdılar. Ondan sonra kız alıp vermeler başladı. Ve giderek Giritlilik unutulmaya başlandı.
Her şey unutulur ama vatan sevgisi unutulamaz. Dedem çalışkanlığıyla Menemen’in zenginleri arasına katılmasına rağmen onun özlemi hep Girit’teki malına mülküne kavuşmak olmuştu. Menemen’de Nevres Cafer ağa olmak ona yetmiyordu. Keşke vatanına dönebilseydi ve her şeyi yeniden başlata bilseydi. Son nefesinde bile vatanı Girit ağzından hiç düşmemişti.
Oynanan oyun yine aynı. Bu gidişle tarih tekerrür edecektir. Yunanistan’ın valisi durumundaki devlet başkanı bir gün ortak bayrağı indirerek göndere Yunan bayrağını çekecektir. Bu oldu bittiye karşı seyirci olmaktan başka elimizden hiçbir şey gelmeyecektir. Türk olmanın gururunu yaşayanlar böyle bir oldu bittiyi hiçbir zaman kabullenmeyecektir.
Evet tüm Erdal beyler. Denktaş ile birlikte ben ve benim gibi düşünenler ağlıyoruz. Niye ağladığımızı sizler anlayamazsınız. Biz Özkök paşamızın Ulu Önder Atatürk’ümüzün ordumuz için verdiği görevi yinelemesine ağlıyoruz. Bu göz yaşları sevinç göz yaşlarıdır. Zira paşamız gerektiğinde Atatürk’ün emrini yerine getireceğiz diyor. İşte bizi ağlatan bu sözlerdir. Zannettiğiniz gibi değil.
Evet Erdal beyler. Ben vatanından sürülmüş ailelerinin torunuyum. Vatanını kaybetmenin ne olduğunu yüreği yanık dedemden, babaannemden ve anneannemden öğrendim. Ne yazık ki kurunun yanında yaş da yanıyor. Eğer Kıbrıs bir gün elden giderse vatanını ölesiye sevenlerin yüreklerini yakacak acıyı ben şimdiden yüreğimde hissediyorum. Dileğim tarihin tekerrür etmesine izin verilmemesi ve Kuzey Kıbrıs topraklarının Rum eline geçmemesi.
Özcan Nevres
ozcan@nevres.net