Bulutların köşe bucak saklandığı bir gün ve rüzgar uçurmak ister gibi esiyor; uğultusunu kulaklarda gizemli bir ezgiye dönüştürerek.

Renkler artmış hafta sonunun tadını çıkarmak için şehrin eğlence yerlerini doluşturan insanlar üzerinde. Zikreder gibi rüzgarın etkisine kapılıp başlarını sallayan çiçeklerin çeşitliliği de sarmış parkları.

Bilirsin, sendeki yanları gördüm hep çiçeklerin renklerinde, zarafetinde, kokusunda ve dokusunda. Şu an da öyle fakat rüzgarın etkisine kapılmış olduklarından, önlerine de çıksam, çeviriyorlar yüzlerini. Garip.. yabancılaşmışlar. Aynı renk, aynı doku, aynı zarafet ve aynı koku… sensin işte her birinin bir özünde… tenin, kokun, güzelliğin.. hepsi sen… bilmesem, tanımamış olsam, garipsemem de söz konusu olmayacaktı. Ve kördüğüm gibi illet olan yüreğimde bu sancı oluşmayacaktı.

Bahar gelmiş. Bahar seni müjdelemiş tüm doğaya. Doğa uyanmış ayazın kuytulara kapattığı dünyasından. Ağaçlar kökleriyle sımsıkı sarılmışlar ana bildikleri toprağa: ki, hayat başka türlü kavuşmaz dallarına. Ve ben.. öyle bağlandım ki sana, toprağım görerek seni ve ağaç belleyerek kendimi, yaşamın güzelliğini keşfettim varlığınla. Ne kadar sıkı sarıldıysam sana, o kadar güçlendim ve özümün renklerini yansıttım. Yaprak yaprak, çiçek çiçek döküldüm üzerine. Ve bu yaşamsal güzellik hep öyle devam edecek sandım.

Hasret dağlamaya başlayınca anlıyor insan ayrılık acısının nasıl bir yara açtığını. Gel gör ki, yürekten başlayan bu yara, bende her yanımdan birden baş gösterdi. Yoksun ve boşlukta çırpınıyor köklerim. Bu bahar senliğimdeki zamanlarımın sevincini yakalayamıyor ve kuruyorum habersizliğinde.

Gelincik öyle hassas bir çiçektir ki, dalından koparıldığında, çok çabuk solar. Solmayı geciktirmek için dalı yakılır. Gariptir, o zarafeti ateşle, yani acıyla canlı tutarsın. Buna rağmen, fazla uzun sürmez canlılığı. Yaprakları birer birer dökülmeye başlar. Aşk da gelincik gibidir. Ayrılık hemen boyun büktürür. Acıyla canlı kalır aşk. Ve insanın görüntüsü, gelinciğin yapraklarını dökmesi gibi solgunlaşır, değişir. İkisi arasındaki fark; gelincik yaşamını sürdüremezken, aşk, acısıyla yıllar yılı yüreğinde kalır insanın.

Yine de, hasretini ve hasretinin yarattığı acıyı tatmamış olsaydım, varlığının mükemmelliğini de keşfedemeyecektim hiçbir zaman. Yüreğimdeki sancıda da sen olduğundan ve yokluğunun acısında da olmanı istemelerim yattığından, ve buna da aşk dendiğinden, bıraktığın bu izleri de seviyorum, gelincik gibi yakılmamı da: tıpkı yüreğini sevdiğim gibi…