İzEdebiyat - Gülbahar Okumus - Güllerin Hikayesi

Güllerin Hikayesi,

Almanyanin alisilmamis sicaklari henüz yeni yeni terkediyordu bu sehri Gül her zamankinden daha fazla bunalmisti bu yaz.

Günlerce vantilatörü yanindan ayirmamaisti, öyleki geceleri bile vantilatörü acmadan uyuyamaz olmustu. Her gece oldugu gibi

bu gecede eline kalemi almis bir seyler yazip ciziyordu. Vakit de epey ilerlemisti. Her gece ayni seyi yapardi herkes uyuyunca

defterini kalemini alir saatlerce birseyler yazardi bazen öyle kaptirirdiki kendini

Yazdiklarini milyonlarca insanin okudugunu düsünür, hayallere dalardi. Bu gecede diger gibi kendini tekrar ediyordu. Önceki gecelerden sanki biraz farkliydi. Bu gece daha umutsuzdu kelimeleri, hayalleri bir yerde tikanmisti sanki . Anlamisti ki nihayet icindeki o gülün kirmizisi atesi bir nebze dahi olsa söndürebilmisti. Parmaklariyla kabaca bir hesap yapti ve sesli bir sekilde
´´ vay be 23 gün olmus`` dedi . Önce biraz gururlanir gibi olduysada yüzü hemen bozuldu, acinasi bir sekle girdi yüzü. Tam 23 gün önce artik hayatla, insanlarla dahasi kaderiyle savasmama karari almisti, teslim olmustu kendince kadere böylece huzurlu olmustu. Artik bir seyleri kazanmayi degilde elindekileri yitirmemenin gayesi icine girmisti istemiye istemiye. Her seyden önce o bir anneydi ve ona emanet iki cocuk vardi artik anlamistiki ki bu savasta onun kadar cocuklari da zarar görecekti . Tabiki her anne gibi oda bu duyguyla teslim bayragini cekmisti artik.
Eski yazdigi yazilari karistirmaya basladi. Bir ara eline 23 gün önce yazdigi mektup gecti eline. Önce derin bir ohh cekti ve
Basladi okumaya.....
`` Bu gece cok bitkinim cok yorgunum , icim cok aciyor kim ne derse desin ben biliyorum ben haketmedim yasadiklarimi
eskilerin degimiyle toz pembe bir hayat istemek suc olmamali, artik kaldiramiyorum Allahim ya bana sabir ver yada bir zerre huzur, biliyorum bendede cok hatalar var ama napayim Allahim beni sen yarattin dermanimida sen ver aklimi kaybetmekten cok korkuyorum dahasi bu son bir kac aydir yasadiklarimdan sonra, artik yarinimdan korkuyorum. Biliyorum yarin dahada kötü bir gün olacak, ama ne kadar kötü olacak daha yasamadigim ne acilar yasayabilirim iste beni asil korkutan bu . Allahim ne olur bana yardim et, beni sev beni koru belkide bunlari insanlardan bekledigim icin mi bana nasip etmedin. Rabbim ne olur artik mutluluk istemiyorum senden sadece huzur hatta huzurda degil, sadece normal bir insan olmak istiyorum. Normal insanlar gibi yasamak istiyorum ne olur Allahim yeterrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.`` Bu satirlari yazdiktan sonra yillardir yazdigi bütün hikayelerini, siirlerini, mektuplarini, makyaj malzemelerini dinledigi tüm kasetleri , süslü püslü esarplarini, kiyafetlerini geceliklerini, ic camasirlarini, hatta parfümlerini herseyini ama onu o yapan herseyi toplayip cöpe atmisti. Cünkü artik basit siradan bir es olmak istiyordu tipki esinin istedigi gibi. Sabahlari erkenden kalkacak bütün islerini aksatmadan yapacak tüm gün cocuklariyla ilgilenecek yemek pisirecek asla sinirlenmeyecek ve asla esinden bir sey istemiyecek ve ondan sevgi adina birsey beklemiyecekti. Yemin etmisti tüm gün kurulu bir robot gibi calisacak ve asla sikayet etmeyecekti mecbur kalmadikca sokagada cikmayacakti. Ve isi bittiginde erkenden yatacakti. Ve yemininide tutmustu Gül tami tamina 23 gün dedigini yapmisti esi bile ona söyleyecek söz bulamiyordu artik. Aslinda mutlu degildi cünkü kendinden vazgecmisti, hayallerinden sevdigi seylerden herseyden ama ödül olarakta olaysiz ve krizsiz bir 23 gün yasamisti. Simdi tek dilegi bunu sonuna kadar sürdürebilmek ve en yakin zamanda ölebilmekti cunkü yillardir her gün rabbim bir an önce canimi alda kurtar beni bu hayattan diye yalvariyordu.