“İstanbul’u dinliyorum, gözlerim kapalı!.”

Orhan Veli’nin bu şiirini hatırladınız de mi!..ne güzel bir şiirdir bu!..ben şairim, şiirle hasbıhalim diyen herkes bilir bu şiiri!..bilmeyen varsa eğer, ayıp etmiştir.

eee...konu İstanbul olunca; İstanbul’u düşünmeyen yoktur bence!..taşının toprağının altın olduğunu bilen herkes az buçuk düşünür bu şehri!.açıkçası ben de düşünüyorum!..genç kızlık yıllarımın bir kısmı orada geçmiştir çünkü!..bir gecekondu semtinde az mı sıkıntılar çektik!.su yok, elektrik yok, sokak yok!..her taraf çalı çırpı, çamur!..orada burada, bizimkine benzer gecekondular!..Anadolu’dan kopup gelen ailelerin yerleşmeye çalıştığı bir tepe; Fikirtepe!.

işte bu tepe, zaman içinde kalabalıklaştı kalabalıklaştı, nüfusu binlere varan semt oldu!.tam anlamıyla, Anadolu kasabalarının havası vardı burada. sanki herkes birbirini tanıyor, birbirine selam veriyordu. müthiş bir komşuculuk kültürü sürüp gidiyordu. özellikle bayramlarda dolup taşıyordu evimiz!..Erzurumlusu,Bayburtlusu, Sivaslısı, Mardinlisi, Ordulusu vardı içlerinde...herkes birbirine kardeşlik ve sevgi ile bağlıydı...

işte bu Fikirtepe, bu yıllarda kentsel dönüşüme uğrayıp; Anadolu kent ruhuna dinamit koyuldu!.bütün evler yıkılıp yerine 20-30 katlı gökdelenler yapıldı, yapılmaya devam ediyor...hem de İstanbul’a ihanet ettik diyenler tarafından!..

gerçekten İstanbul’u çok düşünüyorlar!.

geçen akşam, devrin bakanı da İstanbul’u düşünüyorduk dedi!..gerçekten düşünüyorlarmış!..bütün düşünceleri gökdelenleri dikmek ve de şehrin seçilmiş başkanıyla uğraşmaktı herhalde!..

yemedik sayın bakan, yemedik!.