"Olacağın önüne geçilmezmiş" derler ben de diyorum ki öldürmeyen Allah bir şans daha veriyor yaşama daha sıkı tutunmak için. Doğum günüme dört gün kala yani 13 Aralık 2023 neredeyse hayata, tüm sevdiklerime veda ediyordum.

Evden işe gitmek üzere yola çıkmıştım. Bindiğim belediye otobüsü son durağa yakın bir yerde ani ve çok hızlı bir fren yaptı. O esnada en arkada iniş kapısının tam önünde ayakta idim. Direğe ne kadar sıkı tutunsam da savrulmanın şiddetiyle iki elim tamamen boşta kaldı. Rüzgar nereye uçurursa misali kontrolsüz, korunaksız düştüm. Bacağımın biri yukarıda, diğeri aşağıda, kafam dipte kaldı. Kabul ediyorum saçma bir teknik ama plansız anca bu kadar oluyor. Tuzla buz olan camın kulağımdaki sesini unutmam mümkün değil.

Otobüs durduğunda şükür kalbim atıyor, kafam aldığı darbeye rağmen çalışıyor, bilincim de yerindeydi. Gözlerim bana el uzatan insanlarla buluştu. Yaralı bir kişi var ambulans çağırın diye telaşla bağıranlar, beni sıkıştığım basamaktan kaldırıp koltuğa oturttular. Şoför yanıma kadar gelip telefonda konuştuğu kişiye sanırım trafik polisi, "önüne aniden özel bir araç çıktığını, bir yaralı yolcusu olduğunu ve ambulans çağırdığını" anlatıyordu.

Yaralı diye bahsigeçen ben, üstümde, sağımda solumda kan arıyor ama göremiyordum. Başım zonkluyor, boynum feci ötesi ağrıyordu bu arada. Şoka girmiştim resmen. "Sakin olun yüzünüzde ufak bir çizik dışı bir şey yok", diyorlardı. Malum herkes gibi ben de iç kanamadan korkuyordum. Bir bayan kendisinin hemşire olduğunu ve boynumu hiç kıpırdatmamam gerektiğini söylüyordu.

Bir bayan daha hatırlıyorum bana çok ağlayan "ilk kazam, affedin ne olur" gibi sözler söylüyordu ben ise anlamsızca bakıyordum yüzüne ne diyor diye. Aynı bayan ambulansa bindirilirken de gözyaşları içinde benden özür diliyordu. Meğer kazaya sebep olan kişi oymuş. Yoksa neden bir tek o gözyaşı döksün. İnsan kazanın sersemliğiyle çok da seri düşünemiyor işte.

Herkesin sabah sabah tabi ki yetişeceği bir işi gücü, okulu, randevusu vs var ama 4 ya da 5 kişi benimle bayağı ilgilendi. Sonra onlar da gitti gencecik bir kız kaldı gemiyi terketmeyen "Çocuklarınız ya da ambulans gelene kadar sizi asla bırakamam" dedi. Su getirdi ve içirdi. Telefonuma ismini kaydedip "Herhangi bir şey lazım olursa beni mutlaka arayın. Gerekirse şahit de olurum" dedi. Ne kadar iyi bir insanmış Allah bin kere razı olsun. Onu yetiştiren anaya, babaya da çok teşekkür ederim. Bir otobüs dolusu yolcudan bir tanesi gerçek bir melek çıktı.

Kızım ve oğlum hastaneye geldiklerinde henüz tomografim çekilmemişti. Damar yolum açılmış, önlem maksatlı boyunluk takılmıştı. İstemezdim onları korkutmayı, üzmeyi ama kaza işte. Evlatlarım beni, ben ise onları teskin etmeye çalışıyordum. Kolay değil ani haberle hastaneye ulaşmak. Onlar bana otobüs çarptı sanmışlar.

Allah beni çocuklarıma, tüm sevdiklerime bağışladı. O kadar kötü düşmeme, kafamı cama vurmama ve o cam kırıklarının saçlarımda parlamasına rağmen şükür kafamda kırık ve kanama olmamış. Vücudumda çarpma, vurmanın etkisiyle hala rengi solmayan çürükler, morluklar dışında kalıcı bir hasarım yok.

Olay trafik kazası sonucu geliştiği için karakola ifade vermem istendi. Otobüs şoförü ve kazaya sebep olan bayan özel oto sürücüsü hakkında şikayetçi olup, olmadığım soruldu. Hastaneden sonuçlarım temiz olarak taburcu olduğum için uğraşmak istemedim. Sadece bundan sonra daha dikkatli olmaları konusunda uyarın başka bir şey istemiyorum dedim.

Bana otobüs, yolcuları indirirken mi indirmeden mi kaza oldu gibi sorular sordular biraz trajikomik ama otobüsün önünde olmadığım için hiç bir şey görmedim. Anlayacağınız otobüs önde kaza yapmış ben ise en arkada kendi bireysel kazamı yapmışım frenden kaynaklı. "Savrulmak ve kötü düşmekti" benim payıma düşen. Artık içinde "düşen" geçen cümleler bile benim için oldukça rahatsız edici, ürkütücü. Sevdiklerim üstüme düşüyor diyeceğim yok başka cümle kuracağım: "Yoğun ilgi, alaka gösteriyorlar" gibi.

Yazıma başlarken hayata sıkı tutunmak için bir şans daha tanıdı Allah demiştim. Evet şükürler olsun ki böyle kötü bir çarpmadan mucize eseri kurtuldum. Artık hem hayata hem de olası fren, kaza ihtimaline karşı daha emniyetli alanlar seçeceğim kendime ve daha sıkı tutunmaya çalışacağım. Şans her zaman bizlerden yana olmayabilir.

Herkese kazasız, belasız günler dilerim. Allah sevdiklerimizin acısını göstermesin.