Balıklar okyanusta
Okyanusta şahlandı dalgalar, damla damla
Hayat ölüme insan kusuyor
Dünya, dünyalığından
İnsan, insanlığından utandı

Dünyanın rahmine dayandı namlular
Yer kalmadı, toprak kalmadı , can kalmadı
Ölümü arar oldu
Ortada kalanlar

Doğmadan ölüyor çocuklar
Rahmimden kan damlıyor
Öldürülüyor emeklemeden çocuklar

Dini, giyinik ha çıplak fark eder mi?
Rengi, dili...
İnsan olması yetmez mi?

Nefes vermesi yerine,
Nefes alması, önemli değil mi?
Hepimizi Yaradan bir değil mi?
Ürperiyor ana yüreğim

Balık, balık oluşundan,
Dalga, buluttan,
Dünya, dünyalığından
İnsan insan olmaktan utandı

Ürperiyor vücudumda tüyler
Saçım da başım, başım da aklım,
Aklım da insanlığım,
Çekin namlular kadınlardan, çocuklardan

Gazze'de toprak!
Toprakta oynayacak çocuk kalmadı!

Çekin ellerinizi İran'daki kadınlardan!

Çekin bakışlarınızı kılık kıyafetimizden!

İnsan uzaylı sayıldı,
Kürtaj masasına yatırıldı dünya!
Boynu altında kalsın silahların, bombaların
Huzur kalmadı

Gözlerini dünyaya açmadan,
Gözlerini yumuyor dünyaya çocuklar
Rahmimden kan sızıyor
Saç diplerim ürperiyor
Yeryüzünde huzur kalmadı