Nereden başlasam? Cümleler gelip geçerken trene yetişmeye çalışan bir yolcu gibiyim. Karalamak istediklerim, sorular sorulup cevaplar verilmiş, hepsi zihnimde ve yine de olmuyor. Kafamın içinde birçok ses, her birİne kulak vermeye çalışırken yine olmuyor. Biri “ boşver” der, kimi isyanlarda, “gülüp geç, değmez” diyenden ve ısrarla umuttan bahseden var. Yorgunum. Şu an tek bildiğim, yorgunum. Yorgunluğumu eski, hisli şarkılarla yutkunuyorum. Yudum yudum içiyorum anlatılmaz huzuru. Kelimeler solgunlaştı, önemsiz kaldı yazılacaklar. Dizelerde yaşayan duygular sarmalayıp götürdü beni.

Gözlerim yumulu etrafıma bakınıyorum, kalbimi dinliyorum. Aşk’ın sığınağı, hayattan öte memleketim, yüreğim. Ah be hayat. Allı pullu, şenlikli bayramların, renksiz günlerin, dizginlenmemiş hırsların, inişlerin, yokuşların, her şeyinle uzak dur benden.
Tek bir dilek diledim, içinde sadece Aşk olsun istedim. Sinsice sokuldun hayat.
Neler yazmadım ki sana, nasıl da duvarları yumruklattın bana.
Ben senden vazgeçsem de, yüreğim bırakmadı. Aşk bende, ben aşkta, gelip geçti yıllar.

Gönlümdeki cennet bu yaşlı gezegende mecnun. Kahırlar, yalanlar, sahte seraplar, bir hengame ki bitmez. Bir huzur veren aşk yüreğim. Yaslanıp uykuya daldığım, içimin yaralarını tek tek öpüp iyi eden yüreğim. Ne olur karanlık çökse, korkular yağsa, bir tek canım var alacağın, aşk ise hep bana kalacak.

eylül