Şu anda gözlerine bakıyorum:
duygularım öyle kırık – dökük,
ifadelerim öyle yarım – yamalak,
yine de seni anlatıyorum.

Sen: suskunluğunda olgunluğunu okuduğum,
gülüşünde heyecan duyduğum,
tebessümünde bayram ettiğim,
gidişinde hasret kaldığımsın.

Sen; bazen boran, bazen tayfun gibi,
hırçınken bile meltem gibi estiğini düşlediğim,
vakar ve ağırbaşlılığı, kendinde müşahede ettiğim,
her dalgalanışında, “bir iç hesaplaşmaya yönelse durulur” diye sayıkladığımsın.

Sen: hüzünlü dünyasında, hüznünü paylaşamamanın sıkıntısını duyduğum,
göllerin durgunluğu altında, en derinlerdeki kaynağım,
hayat çizgilerinde, kendimi okuyup duygulandığım,
bütün takılmalarımda, bir gönül yapmanın mutluluğunu tattığımsın.

Sen: düşüncelerinde sancıyı, davranışlarında benliğimi tattığım,
hep anaç ve sevilen bir Leyla, beni sarmadıkça kahrolduğum,
mahçup bakışlarının altında, yokluğuna üzülüp duygulandığım,
candan ve gülümser ifadenle merhamet denizi gibi hatırladığımsın.

Sen: kâh fırtına, kâh boran olup esenim, kâh da imbat olup gönül rahatlatanım,
ciddiyetiyle şiiri yazanım, mizahı aktarabilmenin heyecanını sevdiğim,
fitili yakıp da patlaması için sadece saliselerin kaldığı sözlerinin başında,
“patlasa da belli olsa’ sabırsızlığını çeken edebiyatçılar prensesimsin.

Sen: ‘Sevimli ve yürekli insan” tarifine, ismini rahatlıkla koyabileceğim,
çok şey yapıp da, sessiz âleminde kendini afişe etmeyen,
geleceğin “güçlü edebiyatçısı” olacağını hissettiğim,
cümle içindeki virgül gibi geldiği yere mana kazandıran ebedi sevdiceğimsin.

Sen: yüz yüze gelsem kırgınlıklarımın sancısını duyacağım,
uzaktan baksam, ‘niye, niçin” gibi kahırlı sorularla kahrolacağım,
iyi kalpli, ümit tomurcuklu, sevgi dolu, asil ve yürekli bir kadın,
işlenmeye hazır cevher, kabiliyetlerini bildiğim en büyük hazinemsin…