Yolcu yorgundu
Yalnızdı
Issızdı

Heybesinde biraz azık
Yalnızlıktan
Hüzünden
Derdini katık edip
Nasiplendi
Hayattan


Ne vazgeçmek
Ne de ilerlemek mümkündü
Yıldızlar kadar uzak
Yıldızlı bir geceden geliyordu
Kimsenin haber getiremediği
Bir geleceğe gidiyordu

Ve soruldu semadan
Ne için
Durdu
gözleri oturdu içine
İçine simsiyah bir keder oturdu
Boğuk bir ses çıktı
Bükülen dudaklarından
Anlamak için değil dedi
Artık değil
Yaşandı diye
Anlamak çok eskilerde
Kalmış bir kelime
Gördüklerini anlatabilseydi
Belki anlardı
Belki vazgeçerdi
Bütün kaybedenler gibi
Belki hüznü seçerdi
Cevapların tutarsızlığı onu ilgilendirmiyordu
O çelişkilerin en çetrefillisini taşıyordu
Gözlerini çevirdi yukarılara
Ellerini kaldırdı
Al bunu dedi
Daha fazla taşıyamıyorum
Sabrım günahım oldu
Sözüm küfrüm
Ne söylesem sana isyan