Kalemin çizmek istemediği
bir yerde duruyorum.
Ağzımda yer yer cam kırıkları.
Ne kuşku götürmez biçimde inandığım masalların kahramanları,
ne bir sevda uğruna kül ettiğim şehrin sokakları,
anlamlı geliyor.
Çoktan unutuldum.
Bir kayboluşun kucağında
tadı bozuk anıların zehirlediği aklım,
kısılmış gözlerim var.
Ve hiçbir şeyi var edemeyen beceriksiz ellerim,
kayıp bir nefese doğru uzanırken,
dibi bulamadan,
durmadan düştüğüm rüyalar
gibi anlar.
Son kez diyerek
yeniden başladığım
yürüyüş kararları sayıyorum.
Acı sana canım feda!
Acı sana canım feda!
Vazgeçmenin bu kadar zor olduğunu,
umutsuzluğun en koyusunda
bu kadar inatçı,
kör bir umut olduğunu,
bilmezdim.