Uzun süredir farkında olup kabullenmedim, bugün pes ettim. Anlamayı içimde saklayıp, anlatmaktan vazgeçtim. Olmuyor. Hayat buymuş deyip, bencilce nefes alamam. Beyaza siyah, yalana doğru diyemem.

Canım acıyor, harbi, çok acıyor. İsyan edişimin sadece gözyaşları var. Kapsama alanım, yüreğimin gücü kadar. Aşk diledim sadece. Nefesimi Aşk için tuttum. Sadece Aşk diledim. Sonra bir baktım etrafıma, kıyamet. Stephen King'in yazarlığı tartışmasız, lakin, yine de benim seçtiğim tür değil. Bir kitap, bir-iki filmi hariç takip etmişliğim olmadı. Walking dead izlemem, ödüm kopar'dan ziyade bir durum bu. Zira, gerek yok, yürüyen ölülerin ülkesindeyim, neredeyse. İkiyüzlü, çıkarcı, inkarcı, tepkisiz, ırkçı: benim anlayışımda İnsan olmak bu değil. İnsana değer vermekten başlar medeniyet... Meğer bir ütopyaymış. Uzak hayal. Umut etmekten vazgeçmemin sınırındayım.

Bilginin paylaşılması gerektiği inancıyla yaşadım, gördüklerim, yaşadıklarımla çelişti. Yine de direndim, inanmadım duyup gördüklerime. Yine de vazgeçmedim. Aptal, enayi olmaktan vazgeçmedim. Olsun. Aydınlandıysa küçücük karanlıklar, atıldıysa adımlar, minik bilgi parçacıklarını saçabildiysem, birkaç ruhu azıcık özgürleştirebildiysem olayım ben enayi, olsun. Müteşekkirim. Bu dünyaya gelişime sebep olan erkek ve kadına. Müteşekkirim. Yolumu aydınlatan Güc'e... Kavuştuğum Aşk'a...

Yapamam. Yalana dolana, haksızlığa katılmam.Çıkar için katlanmam. Köprüde ayıya dayı demem, prensiplerimi çiğnemem. Aç kalmamak için yaltaklanmam. Paraya, kula eğilmem. Beyaza kara çalmam. Kötüye iyi demem. Atama küfretmem. Canıma kastetmem. İnsanım ben, ömrüm sayılı, vicdanıma kir bulaştırmam. İnsanım ben, kimsenin benden fazlası/azı yok. Hükümdar da ben, halk da. Gücümle değil, yüreğimle varım. Ütopyamdayım, aptallığım, enayiliğim sizin dünyanızda kalır... Yandığım şu ki, gerçekten anlatabilmeyi isterdim...

eylül