Ey Soysuz!

Hangi din, hangi vicdan ve hangi ahlaki değerler sana bu vahşetleri yaptırıyor? Bir insanı diri diri yakmak, kanlı canlı bir insanı, saçlarından çekip kafasını kesmek ne demektir? Bu nasıl bir vahşet güdüsü, bu nasıl bir kin, bu nasıl bir öfke? Saçından çektiğin kişinin sıcaklığını hissetmiyor musun? O vücudun sıcaklığına muhtaç bir kadının ya da çocuklarının olduğu hiç mi aklına gelmiyor? Tırnağına diken batsa acıdan sabaha kadar uyumuyorsun da, insan denilen bu muhteşem varlığın kafasını kestikten sonra nasıl uyuyabiliyorsun? Dünyanın bütün servetleri bir araya gelse, yoktan bir hücrenin dahi var edilemediğini biliyorsun da, bu muhteşem varlığı yaratana niçin hiç saygı duymuyorsun?

Saçından çekerek kafasını kopardığın ya da kafeste yaktığın kişinin yakınları; eşi, çocukları, anne ya da babaları; bu görüntüleri izledikten sonra insanla, hayatla, dağlarla, denizlerle, yağmur ve fırtınalarla yani ez cümle gezegenle bir daha nasıl barışacak?

Belli ki çok öfkeli ve hınçla dolusun. Hayatında bazı şeyler yolunda gitmemiş ve sözüm ona kendini dine vermişsin. Peki sen değil miydin İslam dini, merhamet dinidir diyen? Hani merhamet? Kur’anı Kerim’in hangi ayetinde, Hz. Muhammed’in hangi hadisinde böyle bir vahşete cevaz veriliyor?

Ey Soysuz!

Küçücük bir kız çocuğunu eş diye başkasına nasıl peşkeş çekebiliyorsun? Kendi canından ve kanından olan o yavruya nasıl kıyabiliyorsun? Yahu bu çocuk hastalandığında doktora götürmedin mi? Ateşler içinde sayıkladığında yüreğin sızlamadı mı? Bebekken kucağına alarak koklayıp öpmedin mi? Küçücük parmakları, senin başparmağını kavradığında, bu muhteşem varlığın sevimliliğine hayret etmedin mi? Bu çocuk ağladığında kucağına almadın mı? Çocuk korktuğunda sana hiç sarılmadı mı?

Belki bu soruların çoğuna evet diyeceksin. İyi de, minicik bir fiske vursan incecik bir fidan gibi yaylanacak olan bu narin varlığı, bir yaratığa nasıl eş olarak verebiliyorsun? Kediden korksa, kucağına zıplayacak olan bir yavruyu; bir kerestenin koynuna nasıl sokabiliyorsun?

Ve sen, dışarıdan bakınca adama benzeyen, adamım diye sokakta kasılarak yürüyen, ne insanlıktan ne de merhametten nasibini alamamış zavallı yaratık; küçük bir çocuğu koynuna almaya, ona dokunmaya, ağlayıp yalvarmalarına rağmen ona tecavüz etmeye utanmıyor musun?

Ey Soysuz!

Mahalle raconunda bile kendinden güçsüz olana vurmak yakışmaz. Fizik olarak bizden güçsüz olan kadınların büyük çoğunluğu; aslında bizden daha zeki, daha merhametli, daha üretken, daha candan, daha şefkatli, sevgisinde daha dürüst ve daha tutarlıdır. Belki de budur katledilmelerine sebep suçları.

Bir kadına vurmak, hele hele öldürmek insan olmanın en dip noktası bile değildir. Yıllarca aynı yastığa baş koyduğun, yaşam mücadelesinde dirsek çürüttüğün, sıkıştığın anda ilk sığındığın liman olan kadınına nasıl şiddet uygulayabiliyorsun? Silahı kafasına dayayıp hiç acımadan, belki de çocuklarının gözü önünde nasıl vurabiliyorsun?

Ben biliyorum bunu nasıl yapabildiğini. Çünkü sen bir korkaksın. Seni bu şiddete zorlayan koşullara ya da kişilere başkaldıracak cesaretin yok. Korkaklığının tüm acısını karından çıkarıyorsun. Ya da annenden, ya da bacından, ya da kızından. İşin öznesi senin korkaklığındır ve baş edebildiklerin de fizik olarak en zayıf olanlardır. Zekân ve cesaretinle başa çıkamadığın kadınları, kaba güçle alt etmeye çalışıyorsun. Çünkü sen bir soysuzsun.

Yazarın diğer yazıları www.limoniedebiyat.com adresinde