İki kız, Bağcılar Meydanı’nda buluşmuşlar ve güle eğlene belediye otobüsüne atlayıp Taksim’ e gitmişlerdi. Bu, Taksim’ e ilk gelişi değildi. Ama birkaç saat kalabileceği ve karanlıkları zorlayabileceği ilk gelişiydi. Bu gece eve geç gideceğini peşinen kabul etmişti. Babasından yana pek kaygılı değildi. Çünkü babası, annesinin yeterince onu kontrol altına aldığını düşünüyor olsa gerek, kızının üstüne pek gitmiyordu. Aslında, çocuklarıyla ilgilenecek zamana da pek sahip değildi.

     Minibüs şoförlüğü, hem yorucu hem de stresli bir işti. Her gün saat altıda işbaşı yapıyordu. Bazen akşam dokuza, bazen de gece on ikiye kadar direksiyon sallıyordu.

      İstanbul’ a, on sekiz yaşındayken ailesiyle göç etmişti. Ortaokuldan sonra okula devam etmemiş, daha sonraları da babasının minibüsünde muavinlik yapmaya başlamıştı. Babasının ölümünden sonra da ailenin yükü sırtına binince minibüs şoförlüğüne başlamıştı.

      İşi ve ailesi dışındaki bütün hayatı, kahvede oyun oynamak ve maç günlerinde de birahanede arkadaşlarıyla maç izleyip birkaç bira içmekten ibaretti.

     Aynı meslekten arkadaşı Rüştü’ nün, Londra’ ya çoluk çocuğuyla göç etmesi, ilk zamanlar ayrılığın verdiği bir üzüntüden ibaretken, Rüştü’yle yıllarca süren mektup ve telefon görüşmelerinden sonra, o da Londra’nın hayalini kurmaya başlamış ama karısı bu fikre karşı çıkınca herhangi bir girişimde bulunamamıştı. Karısının karşı koymaları onun da direncini kırmış ve uzun bir süre bu fikirden uzaklaşmıştı.

      Sonraları karısının hastalığının ortaya çıkması ve dört ay içinde de hayatını kaybetmesi, onda derin bir çöküntü yaratmış ve buralarda yaşamanın tüm çekiciliğini yitirmişti. Bir yıl sonra da, Rüştü’nün de yardımlarıyla, üç çocuğunu alıp Londra’ya göç etmişti. Birkaç ay sonra da Rüştü’nün çalıştığı hipermarkete şoför olarak girmeyi başarmıştı.

     Taksim’de otobüsten indiklerinde saat yediye geliyordu. Nazan, saatine baktığında, annesinin onu en geç iki saat sonra evde beklediğini düşününce içinden korkuyla karışık bir ürperti geçirdi. Ancak, meydanın kalabalığı ve Taksim’e gelmiş olmanın heyecanıyla bu huzursuzluğu uzun sürmedi. Önce küçük bir yerde, ayaküstü bir şeyler atıştırdılar.

     Hafta içi olmasına rağmen Taksim cıvıl cıvıldı. İstanbul’da, işten çıkan herkes eve dönerken buradan geçiyordu sanki. Meydanda sevgilisini ya da arkadaşını bekleyenler, saatlerine bakıp duruyorlardı. Devriye aracında bekleyen üç polis memuru acıkmış olacaklar ki, ellerindeki haşlanmış mısırları iştahla ısırıyorlardı.

     Arzu’nun bir arkadaşının çalıştığı, beşinci kattaki disko-bara çıktılar. Bar henüz tenha olduğundan Filiz’in onları fark etmesi zor olmadı. Sarılıp öpüştükten sonra Filiz, onları barın en loş ve kuytu köşesine oturttu. Alçak masalarda tek tük oturanlar vardı. Fonda hafif bir müzik çalıyordu. Filiz:

“Ne içersiniz” diye sordu.

     Arzu daha önce birkaç defa alkol kullanmıştı. Ama Nazan, sadece bir keresinde; biraz merak, biraz da kızlara ayak uydurmak için yarım şişe bira içmişti. Nazan suskun kalınca,

Arzu:

“Bana vişneli votka, Nazan’a da bira” diyerek Nazan’ı bu zor seçimden kurtardı.

     İçkileri beklerken Nazan, ortamı biraz süzme fırsatı buldu. İlk defa böyle bir yere geliyordu. Tavandaki renkli spotlu küre döndükçe, etrafın ışık renkleri de değişiyordu. Karşı köşede oturan iki sevgili kaçamak bir sevişme içine girmişlerdi. Kızla erkek arasındaki yaş farkı hemen fark ediliyordu. Bu kadar genç ve güzel bir kız, bu yaşı geçkin ve kamyon suratlı herifte ne bulur diye geçirdi içinden.

     Genç kızlarda, olgun erkeklere karşı ilginin olduğunu biliyordu aslında. Ama ne zevk aldıklarını bir türlü anlayamıyordu. Kendini güvende hissetme duygusudur herhalde diye düşündü.

“İçkiler de geldi” diyen Arzu’nun sesiyle önüne baktı. Filiz:
“Kızlar siz keyfinize bakın. Ben ara sıra gelip sizi yoklarım” diyerek işinin başına döndü.

Arzu:

“Haydi, bebek şerefe” diyerek kadehini kaldırdı.
     
Nazan, sanki daha önceden alışkınmış gibi bira bardağını kafasına dikip neredeyse yarıya kadar içti. Son yudumdaki hıçkırık dışında bira ona iyi gelmişti.

“Hop kızım! Daha yeni geldik. Yavaş ol biraz” dedi Arzu.
“Merak etme iyiyim ben. Herhalde fazla susamışım”