Aldatmak ve aldanmak sadece insana özgü bir duygudur. Sadece insan, bilerek ve farkında olarak aldatır. Ve sadece insan aldatıldığının farkına varabilir. Akıl aldatabilir ve kendi marifetiyle bedeni de harekete geçirebilir. Bedenin aldatması yalnızca akıl marifetiyle de sınırlı değildir elbet. Onu harekete geçiren; duygular, zaaflar, psikolojik ya da patolojik etkenler de vardır. Akıl aldatmada maharetlidir. Beden aldatmaya çoğu zaman meyillidir. Ama yürek asla aldatmaz.

Yürek aldatmaz. Aldatamaz. Çünkü yürek, ne tarafa yatkın olduğu konusunda nettir. Neyi, kimi sevdiğini bilir. Engel ve baskılara karşı dirençlidir. Haylaz bir çocuk gibidir. Bir yürekteki sevgiyi söküp atmak mümkün değildir. Sevilen kişi bile kendine bilenen sevgiyi ya da aşkı yok etmeye muktedir değildir. Ta ki; yürek, içinde beslediği sevgiyi imha edene kadar. Yürek oto-imhacıdır. Zamanla, kendi kendine tedavi olur.

Yürek ile akıl her zaman birbirleriyle uyuşmazlar. Hatta çoğunlukla uyuşamazlar da denilebilir. Birinin ak dediğine diğerinin kara deme olasılığı her zaman yüksektir. İşte, insanı asıl çekici ve çekilir hale getiren, akıl ve yürek arasındaki bu uyuşmazlıktır. Temelinde yatan çelişkidir insanı cetvel gibi doğrulardan koruyan. Bu çelişki, hayatın iki nokta arasında bulunan düz bir doğru olmadığının en büyük belirtisidir. Hayatın serpiştirildiği noktalar dağınıktır ve bu noktaları birleştirmenin yöntemleri de çeşitlidir. Kaldı ki, bu noktaları, her zaman birleştirmenin gereği de yoktur. Noktalar dağınık durdukça hayatın renkleri ve her rengin tonları da çeşitlenir.

Yürek her zaman oturaklı değildir. Sorgulama yapamaz. Yapmaya çalışsa da altından kalkamaz. Niçin sevdiğini ve nereye kadar seveceğini çoğunlukla bilemez. Dağınıktır ve toparlanması zaman alır. Tozlu rafları sever. Eski ve yırtık fotoğraflara uzun süre takılır. Dört duvar arasından hoşlanır ve edepsizdir.

Yürek nesneldir. Neyi ve kimi sevdiğini iyi bilir ve asla aldatmaz.