Bir kaç ay önce ailecek bir karar almıştık. Bu kararımızı da aynen uygulamaya başladık. "Aile Kitap Okuma Saati" yapıyoruz. Her gün akşam yemeğini yedikten sonra televizyonu kapatıyoruz. Telefonları kapatıyoruz. Bilgisayarları kapatıyoruz. Yani kısaca bizi, 2 saat rahatsız edecek teknoloji araçlarından ne varsa onu kapatıyoruz.
Çocuklar önce ödevlerini yapıyorlar. Takıldıkları yerlerde bazen bize de soruyorlar. Biz de elimizden geldiği kadar yardım etmeye çalışıyoruz. Sonra yaklaşık 1 veya 1,5 saat kitap okuma faslı başlıyor. Ailedeki tüm fertler, eline bir kitap alıyor. Tabii genelde roman türü oluyor bu kitaplar. Ben, daha çok siyasi kitaplar sevdiğimden onları okuyorum. Ama güzel bir roman olursa da hiç yok demiyorum.
Çocuklar, önce "üff!" "püff!" dediler. Ama bir kaç gün sonra ısrarlı ve kararlı olduğumuzu görünce pes ettiler ve işin tadını almaya başladılar. Birinci ayın sonunda baktık ki çocuklar kendi harçlıklarından kitap almaya başladılar. Oğlum, Dan Brown'un "Cehennem" adlı kitabını, kızım da Stephenie Meyer'in "Alacakaranlık"adlı kitabını aldı. Anne ve babaları olarak biz, bu duruma çok sevindik.
Tabii alınan kitapları kendi aramızda değişerek hepsini okuyorduk. Çocukların bir şanslı yönü de benim çok geniş bir kütüphaneye sahip olmamdı. Yukarıdaki odamda 2000 taneden fazla kitap vardı. Ve çocuklar bu kitaplara artık dokunuyor ve onları alıp okuyorlardı.
Okumakla da kalmıyorduk. Kitap okuma süremiz bitince okuduğumuz bölümler hakkında yorum yapıyorduk. Özellikle çocuklardan kendi düşüncelerini istiyordum. Onlar da düşüncelerini aktarıyorlardı. "Şurası bana göre böyle olmalıydı", "Burada roman kahramanı en doğrusunu yaptı", "Bu bölümde şu mesaj veriliyor"...
İkinci üçüncü ay sonunda çocuklarda gözle görülür bir farklılık, değişiklik olmaya başladı. Konuşmaları değişti. Sözlerin arasında "Baba, bak şu kitaptaki gibi böyle olsaydı daha iyi olurdu.", "Ya anne, sen de şu romandaki anne gibi yapıyorsun", "Son okuduğum kitapta yazar çok güzel bir cümle kurmuş. Bize hayatı öğretiyor..." diyorlardı...
Farklılık okul ders notlarına da yansıdı. İlk sınavlardaki notlar kendiliğinden yükseliverdi. Özellikle oğlan, ilk sınavlarda 5 zayıf getirmişti. Hem de çok düşük notlar almıştı. Ama bu uygulamayı başlattıktan sonra notları yüzde yüz arttı. İkinci sınav notları hep yüksek oldu. Bu durum da çocukların kendine olan güvenlerini artırdı. Demek ki isteyince oluyormuş. Demek ki gerçekten çalışılırsa insan başarıyormuş.
Çocuklar buradan şu dersi çıkardı. Günümüzde teknolojik aletleri gerektiğinde ve ihtiyacı doğrultusunda kullanmak gerek. İnsan, bu teknolojik ürünlerin esiri olmamalı. Onları elbette ki kullanmalı... Bir telefonu, bir bilgisayarı mutlaka kullanmalı... Ama kölesi olmamalı... Bilinçli, sınırlı ve gereğinden fazla olmamak şartıyla kullanmalı...
Buradan hareket ederek şu sonuca varabiliriz. Her aile işin bilincine varırsa, teknolojik ürünleri çocuklarına sınırlı olarak ve sadece ihtiyaçları gereğinde kullandırırlarsa doğru ve güzel olur. Hayat, o zaman çileye dönmez. Aile fertleri arasında iletişim kopmaz. Sevgi bağları daha da artar.
Ne olursa olsun aile olarak kendinize bir kitap okuma saati ayırın. Bıkmadan, usanmadan bu formülü uygulayın...
Hiç pişman olmazsınız...
Çok şeyin değiştiğini günler, aylar sonra göreceksiniz.
Yeter ki sabırla devam etmesini bilin... Ve aldığınız karardan asla vazgeçmeyin...
Kitap dünyasını evinizde oluşturun...
Unutmayınız ki hayatta insanın en yakın dostları kitaplardır...
Kitapsız kalmayınız...