Zaman geçer . Gün geçer. Ay geçer , yıl geçer. Özlenir küçük kişisel tarihimizin kahramanları. En çok da çocuklukta kalanları...

Bir kokuydu belki bana bunları hissettiren. Yaz biterken , yazdan kalma bir koku. Rüzgarın dağıttığı , iliklerime kattığı çocukluğumun kokusu.

Mahalledeyiz .Ben ve pek sevgili arkadaşlarım. Tek çocuk olmanın -o yıllarda- can sıkıntısıyla büyünler bilirler. Zira yalnızlık her yaşta zordur:) Çıkmaz sokaktaydı evimiz ve çıkmaz sokakta oturmanın her türlü ayrıcalığını sonuna dek kullanırdık. Sokak bizim arka bahçemiz sayılırdı ne de olsa .Asfalt dökülmemişti henüz. Çıkmazdı çünkü sokak...Ailelerimize göre belediyeden kaynaklanıyordu bu durum. Yerel seçim zamanı işler değişebilirdi. Kaç yerel seçim geçti bilmem ama biz o taşlı çıkmaz sokakta büyüydük. Karayolları olaydı mesele kalmazdı derdi büyükler yaz akşamı çekirdek çitleyip çaylarını yudumlarlarken. Gerçi bir önemi yoktu bunun bizim için. Sıcak asfaltta çıplak ayak yürümenin zevki gelip geçiciydi. Oysa taşlı sokağımız bizim maden ocağımızdı.. Hatta arkeoloji bilimiyle ta o yaşta tanışan bir nesil olmuştuk bu sayede . Derine gömülmüş büyük bir taşı çıkarmak , koca bir top dondurmadan keyifli gelirdi bize. Hele de bir gün önce yağmur yağmışsa taşların altından çıkan solucanların büklüm büklüm halleri yok muydu...

Bahçemizde ağaçlar vardı . Elma ağacından kiraza salıncak kurmuştu babam . Her sallanışta patır patır dökülürdü çürük elmalar. Öğrenmiştik sağlamlık ve direnç arasındaki ilişkiyi... Sallanırdık ve rüzgarla uçuşurdu sarı buklelerim. Gökyüzünü seyre dalardım. Daha çok küçüktüm bulutların aslında birer hava boşluğu olduğunu öğrendiğimde ve evet bu benim ilk hayal kırıklığımdı.

Bendim o...İçinde yaşından büyük telaşları olan çocuk. Bendim o kaçış planlarının başarısız aktivisti. Bendim o nasıl olduğumu anlayamadan büyüyen çocuk ve evet bendim o çocuk olma konusunda yetersiz kalan kişi...Şimdiye gelmek istemiyorum . Orda bir yerlerde çocukluğum biliyorum....