Seninle aynı denize bakıp, farklı ufuklar görmeyi seviyorum ben. Aynı pencereden bakıp farklı yerleri seyretmeyi seviyorum ben. Seninle aynı anlama gelip farklı anlamlar ifade etmeyi seviyorum ben. Sende kendimi görmeyi, seni mutlu görmeyi seviyorum. Aynı şarkıyı dinleyip, farklı şeyler duymayı ve farklı anılara yolculuk yapmayı seviyorum. Acını taa yüreğimde hissetmeyi seviyorum. Aynı anda farklı şeylere gülebilmeyi, gülmeyi unutsak da bunu deneyebilmeyi seviyorum. Aynı filmi izleyip farklı sahnelere hüzünlenmeyi, seninle kahkaha atmayı, gözümüzden yaş gelene kadar gülmeyi ve nihayetinde gözlerimizin aynı anda aynı yerde olmasını seviyorum. Aynı yağmurun sesini dinleyerek farklı pencereler önünde kahve içmeyi ve seni düşünmeyi seviyorum.
     Aslında sen her hangi biri olsan çok kolaydı… Sevgilim olsaydın mesela gidince başka bir sevgili doldururdu boşluğunu. Her hangi bir arkadaşım olsan gittiğinde diğer arkadaşım sarardı yaralarımı. Dost olsan başka bir dostun göğsüne başımı koyup ağlayabilirdim ben. Ama sen! Sen öyle değilsin işte. Sen annem gibisin, evlat gibisin, kardeş gibisin, can gibisin… Boşluğu, yerine neyi koyarsan, kimi koyarsan koy dolmayacak olansın. Ve sen hayatımda eksik olma olur mu?
     Denilir ki; vefa, arkada bıraktığını, giderken bir hiçe terk ettiğini yabana atmamaktır. Vefa, dostluğun asaletine, bir merhaba sonrası edinilen sohbetin bal gibi tadına, verilen sözlerin, edinilen vaatlerin kavline ve de kurulan hayallere ihanet etmemektir. Vefa, sadece dost vasfıdır. Unutmak ise vefasızların harcıdır. Ve asla unutmam! Ve ben dostluğun vefasını hiçbir zaman yaralamam! Ve ben sadece ve ben bir ömür boyunca ve hala ve ben daima…
                                                  Adem KOÇAKER