Bazen insanlara kendini anlatamazsın yorulursun. Karşında ki seni anlamaz yorulursun. İçine atar yorulursun, dışına atar yine yorulursun. Açıkçası hayat seni yormuştur; sen kime neyi ne şekilde anlatırsan anlat yorulursun.
     Bir kadın tanıdım; gözlerinde mutluluğu hiç göremediğim bir kadın. Kalbini okuyamadığım, kalemimin anlatmaya yetmediği bir kadın. Belki tam anlatamayacağım ama yinede kalemimin yazdığı kadar anlatmaya çalışacağım.
     Yaşamaktan yorulduğun anda seni hayata bağlayan bir bahar gibi, gül dalında ki bir yaprak gibi, bulutlu havada bir yağmur damlası gibi, mezarda bir dua, savaşta sükût, sessizlikte çığlık gibi bir insan. Diyarbakır’da ki surlar gibi her zorluğa dayanmış ama yıpranmış bir kadın…
     Bakışlarının dile geldiğini ve kalbinin en derininde ki acıları anlatmaya çalıştığına eminim. Diyor ki;
     “Hayat! Güçlü olmaktan yoruldum. Güçlü görünmeye çalışmaktan yoruldum. Halim sorulduğunda iyi olmasam da iyi demekten, hep gülmeye çalışıp bir gün gülmek için şimdi ki gibi çaba harcamayacağıma kendimi inandırmaya çalışmaktan yoruldum. Ayaklarım titrerken yere sağlam basmaya çalışmaktan, omuzlarım da yılların yorgunluğu varken, dik durmaya çalışmaktan çok yoruldum. Vicdanıma uyarak hak etmeyenlere karşı insan olmaktan en azından insan kalmaya çalışmaktan yoruldum. “
     “insanların yüzüme gülerken aslında başka hesaplar peşinde olmasından yoruldum. Yoruldum aynı dili konuştuğumuz halde yine de insanları anlayamamaktan insanların beni anlamamasından. Hata bende mi diye kusuru sürekli kendimde aramaktan yoruldum. Yoksa insanların dilleri başka kalpleri başka mı söylüyor diye düşünmekten, hatalıyken bile bir insanı haklı göstermekten yoruldum. Yoruldum insanların doğru söyleyip söylemediklerini anlayamamaktan. Üzülmekten yoruldum. Ağlamaktan yoruldum. Ha sakın yanlış anlamayın ağlamaktan şikâyet ettiğimden değil bilirim ki ağlamak insanlıktandır. İnsanlıktan nasibini almamış insanlar için döktüğüm gözyaşlarından ve ağlamaktan yanan yanaklarımla beraber tek dostumun ben olmasından yoruldum. Ve yoruldum kalabalıkların arasında yalnız kalmaktan.”
     “Tanıdığım insanları artık tanıyamamaktan, tüm güzelliklerin geçmişte kalmasından yoruldum diyeceğim ama mazide bile bir acı ve bir gözyaşı var yastığımı ıslatan. Yoruldum hep aynı perde de aynı mutlu sonu beklemekten ama olmamasından.“
     Birazcık bile olsa umarım kalbindekilere tercüman olabilmişimdir.
     Şimdi ben o kadına kalbimin en derinin de gözümden sakınarak büyüttüğüm sevgiyi ve o sevgiden doğan kelimeleri anlatmak istiyorum.
     “Eğdirme gül yüzünü boyun bükmeye değmez, gülerken ağladığını kimseler bilmez. Sen benim en gizli sadakam, cehennemle arama set olacak en günahsız gözyaşımsın. Sen benim solumda saklı ve secdede ki duamsın. Sen kalbimin en mahrem yanı, Rabbimin armağanı ve en güzel yangınımsın. Herkes gitse de canım anam sen bana kalansın. Çünkü sen benim için bir aşksın. Sen benim ezberim, ezelim, ecelim ve ebedi sevdamsın. Sebebim, nefesim ve ahirimsin. Sen çaresizliğin ayakucunda demlenen yüreğime armağan edilen sonsuzluk hediyesi, sen göğsümde taşıdığım eşsiz paye. Sen benim acıya dayanma gücüm sen benim yüreğime işlenmiş en büyük sabrımsın. Şimdi gel bayır gülü gönül kapılarım sana asla kapanmayacak. Naçar kalırsan dergâhın olurum. Çaresiz kalırsan çaren olurum anam. Mutsuz olursan mutluluğun hüzünlü olursan hüznün olurum. Gül olursan bülbülün, dağ olursan uçurumun, bulut olursan yağmurun olurum. Dal olursan yaprağın, ateş olsan közün olurum… Ölüm olursan toprağın yaşam olursan yılların olurum. Sen yorulma bir tanem ben senin baktığın yerde olurum… Ayaklarına yol ömrüne kul olurum… Sende ki bir damla gözyaşı için kıyamet, felaket olurum… Yeter ki sen iste hayatımın anlamı ben senin için kara toprak bile olurum…
Adem KOÇAKER