Adamın biri hırsızlığa çocuk yaşta başlamış. İlk hırsızlığı kümesten bir yumurta çalmak olmuş. Annesi yumurta çalıp getirdiğinde cezalandıracağına, oğluna aferin demiş. Çocuk da her geçen gün hırsızlığının boyutunu artırmış ve gittikçe hırsızlıkta uzmanlaşmış. Zamanla büyük bir hırsız olup çıkmış ve çok zenginmiş artık. Çok zengin olmuş olmasına ama alışkanlık hala hırsızlığa devam ediyormuş. Gözüne ne kestirirse ne yapar eder çalarmış.

Günlerden bir gün tarihi eserlerin sergilendiği bir sergide gözüne tarihi müthiş bir mücevheri kestirmiş. Ne yapıp edip bunu çalmalıyım ve benim olmalı demiş. Büyük bir plan yapıp tarihi mücevheri çalarken yakayı ele vermiş. Herkes onun ıslah olmaz bir hırsız olduğunu ve bunca malı mülkü hırsızlıktan yaptığını bilmiyormuş. Yakalanınca her şey ortaya çıkmış ve yargılanma süreci başlamış.

Mahkeme adama idam cezası vermiş. Çok büyük hırsızlık yaptığı ve tüm malı hırsızlıktan edindiği için affa uğramamış. Cezasının infaz edileceği gün son arzusu sorulmuş. Adam “Bana annemi getirin, onu son bir kez görmek istiyorum” demiş. Hırsızın annesini getirmişler, adam annesine “Uzat anacığım dilini öpeceğim” demiş. Annesi dilini çıkardığında ısırıp koparıvermiş. “Ah anacığım demiş, ben hırsızlık yaptığımda hep yüreklendirdin, aferin dedin. O ilk yumurtayı getirdiğimde bana kızmalıydın. Niye hırsızlığın kötü bir şey olduğunu bana çocukluğumda söylemedin? Beni hırsızlığa sen yönlendirdin. Hep hırsızlık yaptığımda, iyi yapmışsın, aferin oğlum dedin. Çalıp, çırpıp getirmemi istedin. Sen bana günahtır, hırsızlık kötüdür, kul hakkıdır, yapma evladım deseydin bende yapmazdım. Sen beni yüreklendirdikçe ben daha büyüğünü çalmaya başladım. Bana hırsızlığın büyüğünün küçüğünün olmayacağını, hata olduğunu söylemeliydin. Senin dilinden benim bu çektiğim” demiş. Sonra dönüp “Beni hırsız yapan annemdir ve o bunu hak etmiştir. Şimdi ipimi çekebilirsiniz” demiş.

Şefika Ünal (28 Aralık 2013)