Karşı komşumuz Sırplıydı; dinine bağlıydı, gereklerini yerine getirmeye çalışırdı hep. Hz. İsa’nın her doğum ve ölüm yıl dönümünde bize hediyeler getirirdi. Biz de kabul eder geri çevirmezdik onu. Tatlıları hafif şekerli ve leziz olurdu. Ayrıca küçük bir sepetin içinde, üstü boyalı, manzara resimleri işlenmiş yumurtalar ve küçük küçük çikolatalar olurdu.

Kapımızın zili çaldı, açtım; Sırplı komşumuz elinde küçük sepeti kapının önünde bekliyordu. Yüzünde tatlı bir gülümsemeyle; ‘’Komşiye’’ deyip elindeki sepeti elime tutuşturdu. İçeriye buyur ettim. Nazikçe ret etti… ‘’Yapılacak çok işim var’’diyerekten.

Sepeti içeri aldım. Çikolatalara saldırdık hemen. Annem izliyordu bizi. Yeme sırası yumurtalara gelmişti. Engelledi bizi. ’’Yumurtanın üzerindeki resimlere bir bakın hele’’ dedi. ‘’Sanat budur işte! Azıcık sanata saygı gösterin…’’

Birkaç gün sonrasıydı; okuldan eve dönüyorduk. Salona adım atar atmaz annemle göz göze gelmemiz bir oldu. Sepeti önüne koymuş, yumurtaları yiyordu. Gözümüz sepete takıldı; boştu sepet.
‘’Ya anne’’ dedim hayıflanarak. ‘’İnsan hepsini mi yer!’’
‘’Acıktım!’’
‘’Hani üzerindeki resimler sanattı; kıyılmazdı!’’
‘’İyi de ben sanattan anlamam ki!’’