aşk eksersizleri 2

kumdan kaleler yapıp ketûm direnişlerle gömüyorum sözlerimi yumurtalık sahillerine… berrak gün ışıkları gözlerimden ve okaliptus ağacından geçerken… ocak ayından kış şarkıları döküyorum yakamozlara… andelib olup da şakıyan dilimden bu yabancı toprağa ıslah edilen yurdum diyemiyorum… memleketimin hüznüyle bulanmadan yaşanmıyor diyorum el topraklarında…
aşkın mutantan gürültüsüyle derûni bağlılıklarımın sorgusundan geçiyorum… bir hilkat garibesi şekline bürünüp yalnızlığın düş bahçelerine mahkum ediyorum kendimi… ve artık anlıyorum yeni yeni… yapmam gerekenin süresi içinde yapılıp kararının verilmesi gerektiğini…
rengi bakıra çalıyor gürub vaktinin… leyale savrulan bahar öncesi kırgınlıkları var içimin… saçlarını yalazlayan rüzgarın düşleri ve güzelliğinin revnakıyla efsununa kapılıyorum… tüm zamanlarımı doldurduğunda… nevbaharımın bahçelerinden geçen katarların ağırlığını hissediyorum…
yalnızlık… yusuf’un kuyusu gibi yalnızlık… biriktiriyorum yalnızlıklarımı… çoğaltıyorum… sonra kervanlar bekliyorum yalnızlığıma… başı belli… sonu olmayan kervanlar… deli rüzgarın en delisi beni buluyor… deli divane ediyor kendini saçlarına ve saçaklarına… aşiyan olup savrulduğum rüzgar… alıp beni götürüyor alınyazım kadar uzaklara… dünyayı karışlayan natuvanıma… sonra dünyayı karışlamayı unutuyorum çeşm-i nazında…
ucu bucağı seçilemeyen bir derya uzanıyor önümde… kışın poyrazı sonsuz… ufukum sonsuz… beni ısıtan güneşim sonsuz… gönlümün kuytusu güneşe yamaçlı… toprağın sıcaklığı senden… denizin yakamozu senden…
bu kış çok azimli… beni hırpalamak istiyor… çekilince kuytularıma… mum yakacağım leyale… karanlıklardan emzireceğim yağmur düşlerini… günahsız ve berrak… vuslatına eremediğim sevgi çıkmazlarında… bir günah koşuyor ardımsıra… korkuyorum...
zamanın “di’li geçmiş” safına bırakıyorum… geniş zamanların şimdisinde oyalanıyorum… rüzgara aşık olmak zorluyor beni... bilen biliyor… hoyrat rüzgarın acıttığı yanlarımı… ne hızına yetişebiliyorum sevdalı yüreğimin… ne rüzgarına… sadece kalakalmış özleminle savrulabiliyorum… ne dokunabiliyor tenim tenine… ne de gözlerim düşüyor güzelliğinin düştüğü nesnelere… aşk cümleleri kuruyorum dilinden… lalinden çıkan sesleri bu yüzden bir zırh gibi kuşanıyorum…
hep sensizlikten yana poyraz yönlü açıklarım… öyle deliriyorum… öyle kuduruyorum işte… deli hırçınlık bu benimkisi vakitli vakitsiz… esip geçiyor işte… rüveyda yüreklerden bir delinin arta kalan yanıyım… belli ki bir delinin ezelden ebede en deli haliyim… yalın haliyim… -i haliyim… -e haliyim… -de haliyim… -den haliyim… bütün haliyim… ay haliyim… hilaliyim işte…
en iyisi mi gülüm sen beni bırak… nasılsa ben hep seninleyim... sen hep benimlesin… gül ile bülbül… ateş ile barut… anlasana senle ben yerle gök gibiyiz… aslında gök ve yer birbirinden ayrı görünse de hangi yöne baksan ummanda birleşiriz… hep o ufukta olma isteğimiz belirir… ufkum ol… tüm elementlerimden birleşenim ol… ezel ve ebed yolculuğumda yar-ı gar ol…
yolunun kenarında duruyorum ki… ardın sıra gelenler bana takılıp düşmesinler diye… güvercin topuklarına bakıp arkandan geliyorum… durup arkana baktığında… yönümü suretine değil kendi siretime çeviriyorum… nafile ki ardın sıra gelenlerin tüm kazalarının sebebiyim… gönlümün sana yönlü her duasında kesîf serzenişlerdeyim… aşkına mülteciyim… kurtuluş öykülerinin yiğidiyim… aşufte olup çöllerinde mecnunun gömleği… ya da gedalara rayegan olan cennetin selsebiliyim…

mehmet gelebek
17/01/2011