Yine içimi bir hüzün kaplıyor...
Pencereler kapanıyor...
Ardı ardına başlıyor sessizlik...
Kimse olmadan yaşıyorum hayatıma...
Ne soran nede bilen var yerimi...
Bir yoksul ailenin çocuğuyum ben...
Ne üstümde giyilecek elbise...
Nede gönlümde bir sevinç...
Korkular, ardı ardına geliyor...
Bakmadan yaşıyorum hayatıma...
Kendimi düşünecek halde değilim artık...
Belki umutsuz bir vakayım.
Bir o kadarda vakada yaşayan bir yoksulum…
Beni ben etmeyen fikrim yok ediyor,
Naylondan yapılmış dünyama…
Derin, soluklar alıyor içimi...
Yok, olan memleketimin ardından,
Doyuruyorum kendimi bir lokma sevgiye...
Umutların umutsuz kaldığı gecelere...
Uzağımda perdelerle örünen gözlerin,
Beni ben ediyor içsiz aşk şarabına…
O mahsul bakan hüzünlü portreler…
Ya var eden aşk hocası…
Umutsuz pencerelerde yarım gözlerle bakan,
Sevda yüreği…
Ellerim perde kenarında olsa bile…
Sisli bir havada yokuşun umudunu beklesem bile...
seninle nefes alacağım yerde olurum..
Derin bir nefes her şeyin çözümü olsa gerek...
Sabır taşında mı doğar her zaman insan…
Yoksa kaybolan ömrün dehşetli sıkıntısında mı?
Yine bayram ve yine bir parça şeker…
Hep çocuk olmak var ya bu hayattan…
Ya da deli olmak…
Gülüp eğlenmek, sabırsızca bayramın yolunu gözlemek…
Derin soluk alıyor içimi…
Yine dört duvar ve yine çalınmayan kapı…
Belki de sönmeye mailenmiş sigaram.
Şarabıma aşk mehlemi koyan bir kadın…
Karşımda ki sisli bir yağmura peşkeş çekip elini pencereye vuran,
Garip bir gülümseme…
Ya da üzerinde yazılmamış bir karanfil.
O nefes alamadığım odadan dışarı çıkaracak…
Beni seven sevgili…
Beni benden alan Dehşetli aşk manzaraları…
Bedenimle beraber ahenk kuran,
Devrik cümlelerle sevgiyi yaşatan kadın nerede…

hikmetullah yetkin