Geçen hafta anamı reflüsü yüzünden hastaneye yatırdık. Yatırılmadan önce, bütün çocuklarına haber sa¬lınmış, hastanede kalacağı süre içinde yanında kim refakatçi olacak diye… İlk gönüllü büyük ablam oldu.

"Bir iki gece ben kalırım" dedi. "Gerisine karışmam!"

Diğer günlerin refakatçisi de belli olunca, anam;

“Bana ortanca kızımı çağırın." dedi.
"İyi de ana gelemez o, biliyorsun ayağını burkmuş." diye itiraz etti ablam. "Bu yüzden hastanede yanında refakatçi kalamaz."
Anam;
"Size kim dedi ki gelsin yanımda kalsın’’ diye itiraz etti, biraz da kızarak. "Gelsin saçımı boyasın benim"
Nuri itiraz etti bu kez. "Ya ana" dedi. "Kaç yaşında kadınsın sen, yaşını başını almışsın üstelik torun torba sahibi olmuşsun… Yapmak istediğin şeye bir bak hele!"

Anam Nuri’ye dönerek;

"Senin aklın ermez buna… Saçlarımı neden boyamak istediğimi sordun mu hiç bana?"
Nuri; "Yok sormadım." dedi sinirlenerek. "Şimdi soruyorum, neden?"
"İnsan yaşlı oldu mu doktorlar bakmaz, ilgilenmez onunla… Saçlarımı boyayınca genç görüneceğim… Hayata sarıldığımı gören doktor ne yapar?"

Nuri, "şimdi anladım.” gibilerden gülümsedi…

Odada bulunanlar bastı kahkahayı. Anam da katıldı onlara…