İş dönüşü anamı evin balkon demirinden aşağıya sarkık bir halde, bakarken gördüm. Yüzünde tarifsiz bir sevinç dalgası geziniyordu. Bakışlarını takip ettim. Küçük kızım Ezo’nun başka bir kız çocuğuyla dövüştüğünü gördüm. Ezo üstün durumdaydı. Kızı altına almış, onu bir güzel dövüyordu. Bir süre sonra kavga kendiliğinden sona erdi, ben ayırmaya zaman bile bulamadan. Kız ağlaya ağlaya evinin yolunu tuttu.
Bende Ezo’yu içeriye eve soktum.

Ona kavga etmemesini tembihlerken anamın bağrışını duydum.
Balkon demirinden aşağı sarkılmış, “Ezoo!” diye sesleniyor, yanına çağırıyordu. Ezo koşturarak gitti. Geri geldiğinde elinde beş lira ve gofret vardı. Zafer kazanmasının anam tarafından bir tür ödüllendirilmesiydi bu.

Kapımızın zili çalınca açtık. Ezo kaçıp odaya sakladı kendini. Bir kadın elinden tuttuğu burnunu çekerek ağlamasını sürdüren kız çocuğunu bana göstererek:

“Bak kızımın haline!” dedi. “Kızınız ne hale sokmuş onu…”

Ben bir şey diyemeden anam aşağıya kadar geldi. Kadını bir güzel süzdükten sonra ona:

“Anam sen utanmıyor musun?” dedi. “Baskına gelmişsin evime. Bunlar çocuk. Çocuk bunlar. Kavga da ederler, beş dakika sonra unutur tekrar barışıp oyun oynarlar.”

Kadın anama dönerek, “He, vallaha haklısın nene!” dedi. “Doğru söylüyorsun, kusura bakma ben bir cahillik ettim. Ver öpeyim elini.”

Kadın anamın elini öptükten sonra, kızının elini tutup evine gitti.

Anam onun ardından, “Utanmaz kadın, ne olacak, cahil…” gibi laflar ettikten sonra, “Oğul” dedi bana. “Kadın neredeyse benim yaşımda. Kendi yaşına bakmıyor, bir de bana nene diyor.”