Zafer çığlığı olmayan bir gündü
Sanki dejavu alaturkalaşmış bir kanserdi iki gözümün önünde
Kopartılıp çıkartılan bir kalp
Kopartılıp çıkartılan bir dalak
Kopartılıp çıkartılan bir çocuk felci vardı

Emzirilen yabani domuzlar, artık sadece kan içecekti
Doğrulan bütün çocuklar, Peter Pan kavsi
Keloğlan sırnaşık, masalların ırzına geçilmiş

Kasatura hacminde zihni karışık bir mentalist çürütülürdü
Zor yıllardı
Çok az vakit vardı
Anneler çocuk diye kelebek büyütüyordu artık
Zor yıllardı
Halkekmek sırasında ’elle fuhş’ yasaktı
Zordu hakkaten
İntihar etmek için arabesk şarkılar yetmiyordu,kırılgan bir anı; kemiklerimi hissetmiyorum unufak olmuşlar
Fakat Cariyeler mutsuzdu
Cellatlar kırılgan
Kaçırılmış devlet hışmında yetiştirdiğim burkuntu
Mel’un kadimden değişmez,hatırlanmaz durağanlık
Fuhş istiyorum
Acı istiyorum
Koparılmış bir kalp istiyorum
Cinnetim beşinci
Karanlığım dilenci
Aptal!
Bilmiyor musun ‘Cahil çocuklar ölümü hissetmez’