Benim memleketimde sessiz yağar kar.
Yağmur gibi geliyorum demez.
Gök inlemez,
Yer, sükûnetine yenilmez.
Cama vurmaz, belli etmez.
Hiç bir şey yokmuş gibidir.
Karın adı beyaz, rengi kirlidir.
İçimdeki kadınlar çıkar kar yağınca,
İçimdeki erkekler.
Adı sanı bilinmedikler.
Gidenler belirirler.
Tabutlar geçer önümden.
Bir dağın eteğindeki beyaz gelinlikler.
Lüküs ışığında ısınan küçücük bedenler.
Sessiz yağar kar.
Hep çıkar içimdeki kederler.
Diline kar değmiş bebeler.
Kızaklar geçer önümden.
Kurt uğultusunda sessizliğe çığlık.
Çığ altında sessiz uçar melekler, kardelenler.
Ne keklikler öter garipçe
Ne kekik kokar burnumun direğinde.
Sessiz yağar kar.
Yağmur danesi gibi cama vurmaz.
Hüzün yükletmez, ağlatıp söyletmez.
Doğum sancısı gibidir, dinecek sanırsın lapa lapa.
Hiç dinmez.
Benim memleketimde
Havuç burunlu kardan adamlar süslemez çocukların düşlerini.
İçerden içerden vurur.
Yığıla yığıla
Göme göme..
Denizini kaybetmiş martılar gibi.
Dilimde bağrı yanık bir kar türküsü yok.
Bize mahsus bir kar sancısı.
Parmakları uyuşmuş bir ozan.
Kesseler acımaz
Sazının telleri donmuş ki ezelden..
Adı beyaz, rengi kirli.
Sessiz ve derinden yağar ,
Benim memleketimde kar.