NİKAH TANIKLIĞI


     Anlayamadığım şu; otobüsler işi ivedi olanlar binince niçin hızlarını azaltırlar? Bak bu kez de yolcu indirdi, kalkmıyor. Yeni yolcu var mı diye sağı solu gözlüyor. Bütün yolcuyu kendisi taşıyacak, yalnız kendisi kazanacak. Bıraksa, belki daha evinin kapısından bile çıkmamış olanları sıradaki alsa olmaz mı? Bırakmıyor.
     Ah Hayri ah; az yol da değil. Bari düğün yapsaydın, beklenirdik. Nikahlar saatlidir, kıyar geçerler. Bayındır’dan kalk, ta İzmir Fuarı’na. Üstelik şöför de benzinden tasarruf ediyor; gitsin mi, gitmesin mi.
     Dünyada yetişemem ben bu nikaha. Ah Hayri kardeşim, okul arkadaşım, benden başka nikah tanığı yok muydu koca kentte? En yakın arkadaşı ben mişim de, daha yakını yokmuş da.
Aslında onurlu bir görev. Şimdi bu ince düşünceye karşı “Yetişemedim, otobüs yavaş geldi” desem, yakışmaz. O da boynunu büküp“Seni candan bildim, beni insan katarına katmadın. Eşe dosta rezil ettin” demez mi? Haklı da şimdi. Keşke akşamdan gidip bir yakınımda kalsaymışım.

     …

     Bu arada ağır aksak gidiyoruz. Bu böyle olmayacak, bari şöförü uyarayım, dedim; onun da yanıtı hazırmış:
- Burası böyle abi. Çırpı yolcusu bol. Acelen varsa Arslanlar üzeriden giden otobüse bineydin.
Adam kestirdi attı. Görüyor musunuz? Hani sakınan göze çöp batar, derler ya. Ben nerden bileyim, İzmir otobüsü deyince daldım. Öteki araba olsa Torbalı’yı geçmiştim.

…

Saati de evde unutmuşum. Saat soracak biri var mı, diye bakınırken, üç koltuk ötedeki yaşlıca adamın yelek cebinden sarkan sarıca kösteğin otobüsün devinimine uygun, sağa sola usul ulus sallanmakta olduğunu gördüm. “Abi, saat kaç?” Adam da ehlikeyf mi ehlikeyf. Sanki, otobüsün gidişindeki ahesteliğe uyum sağlamaya çalışıyor. Elini yelek cebine götürüp saati çıkarması şöyle böyle on dakika sürdü. Sonra insafa geldi, kapağı öteki elinin başparmağı ile itinayla açtı:
- Eski saate göre on iki buçuğu beş geçiyor.
Ne diyor bu adam; öyle saat mi olurmuş? Bari yeni saati söyleseydin. Şimdi eski saat ilerde miydi geride miydi, diye yüz kişiye sorsan iki kişi zor bilir. Bu durumda ben geç kaldım mı, kalmadım mı?

     …

Otobüs bir durakta daha durdu, bir teyze ile yanında yüklü bir genç bayan. Genç olanı sağa sola tutunarak araca binmeye çalışırken, yaşlıcası şöförden ricada bulundu:
- Evladım, kızımın doğumu yakın; biraz yavaş gidersen.
Şöför, biri böyle bir ricada bulunsa, diye dört gözle bekliyormuş. İyice
yavaşladı. Artık gidelim, gitmeyelim arası ilerliyoruz.
Bundan sonra yetişebileceğimi sanmıyorum. Demek ki bu nikah tanıklığı bana kısmet değilmiş.
     …
Bir buçuk saatlik yolu, sanırım iki buçuk saatte tamamladık. Ya da, acelemden bana öyle geldi. Bindiğim kent içi otobüsün de trafiğe takılması, üstüne tuz biber ekti. Nikah salonuna vardığımda ortalık hala ana baba günüydü. Hiç bir yakınını tanımadığım için Hayri’yi aradım, ortalıkta görünmüyordu. Her şey olup bitmiş olmalıydı.

     …

Bulup özür dilemek işe yarar mı, bilmiyorum? Tarif ettiği işyerine gidip ev adresini alayım, dedim. İşyerine vardığımda şaşırıp kaldım, kendisi oradaydı ve üstü başı yağ içinde çalışıyordu.
Efendim, son anda akıllarını başlarına toplamışlarmış; bu devirde evlenmek akıl karı mıymış? Ya bir de çocukları olursa, onu nasıl bir ülke beklemekteymiş?
“Birlik olur, bu zor günleri geçirirdiniz” dedim. Kolay mı koca ülkeyi kurtarmak, der gibi elini salladı, “Hayııır!” anlamına kaşlarını kaldırdı. İndireceğe de benzemiyordu.