YUKARDAKİ BİLİR


Bayındır’da hâlâ aynı yerinde olan büromuzda tapu dairesiyle komşuyduk. Daha doğrusu onlar bir üst kattaydı.
Bir gün bir vatandaş çıktı geldi. Ayaküstü, kardeşinden, tapulardan bir şeyler anlattı; sıra soruda:
- Şimdi kardeşim bana dava açar mı?
Artık açar mı, açmaz mı kendi bileceği bir iş. “Açarsa konuşuruz” dedim. Yok, ısrar ediyor. Kafasında avukat/üfürükçü türünden bir saplantı oluşmuş; baktım kurtuluş yok:
- Arkadaş, onu bilse bilse yukardaki bilir, dedim.
Bunun faydası oldu. Adam sürpriz bir biçimde “İyi” dedi çıktı gitti.

     …

Ama on dakika sonra yine geldi. Bu kez sapsarı, bir şeylere kızmış:
- O da bilmiyormuş işte!
- Bilmiyormuş mu?
- Bilmiyormuş tabi, bir de “İşim başımdan aşkın, defol git!” dedi.
O kadar da yüzgöz olmaz benim bildiğim yaradan ama, hayırlısı:
- Sen kiminle konuştun geldin ?
- Tapu müdürüyle, o bilir dedin ya.


KAT MÜLKİYETİ

İzmir’deki avukatlık yıllarımdan: Bir gün öfkeli biri çıkageldi. Hatta öfkeli hafif kalır, adeta burnundan soluyor.
İki katlı bir binanın alt katında oturuyormuş. Üst kattaki komşu çatıya çıkmalarından, özellikle de televizyon anteni ayarlamalarından rahatsız oluyormuş.
Bunlar ısrarla çatıya çıkmaya devam edince, çıkmış anten manten hepsini söküp aşağıya atmış. Bizimki boş durur mu “Sen de benim kapımın önünden geçmeyeceksin, yasakladım.” demiş. Ama, adamın evine girip çıkacak başka geçit yok, haklı olarak bizimkilerin kapısının önünden geçecek. Zorunlu olarak, bizimkilere görünmeden hırsız kedi gibi gizli girip çıkmaya başlamış.
Bizimki de inatçı, bir gün pusuya yatmış, adam tam evine çıkacak ensesinden yakalamış:
- Nereye?
- Eve çıkıcam.
- Buradan geçemezsin!
Adam çaresiz, evine çıkmak için oradan geçmek zorunda.
Geçerdim geçemezdin, derken bizimki iyice sinirlenmiş artık:
- Geçemezsin arkadaş, demiş; hem al götür evini evimin üstünden. Zaten ağırlık yapıyor.


BAYINDIR PARİS’İ GEÇTİ

Yaşanmış olayı mesleki büyüğümüz rahmetli Ahmet abi, (Avukat Ahmet Paytar) anlatmıştı: Bayındır’a ilk otomobilin geldiği günler; siz deyin seksen yıl önce ben diyeyim doksan. Hani o farları yanlarda, kornası avuçla bastırılarak öttürülen; bugün müzelerde sergilenen otomobillerin ortalıkta yeni yeni dolanmaya başladığı günler.
Bayındır o zamanlar, çevrenin en büyük ilçelerinden. Meraklı varsılın (zenginin) biri de gitmiş bu otomobillerden bir tane almış; başlamış Bayındır sokaklarında dolanmaya.
Bir gün de yurttaşın biri eşeğine yük sarmış, çilbirinden çeke çeke evine götürüyor; bizim varsıl da tam yanından geçerken kornaya basıvermiş. Eşeğin otomobilden kornadan haberi mi var, ükmüş tabi. O hengamede semer bir yana savrulmuş yük bir yana.
Canı yanan, eşek sahibi arkadan kalayı basmış:
-Anasını sattığımın Bayındır'ı Paris’i geçtin; yaşanmaz gari burda!

av.mehmetonder@hotmail.com