Çaresizlik bir ağaç gibi sardı bedenimi,dalları, kalbimi, ruhumu sıkıştırıyor ne kadar çabalasam da kurtulamıyorum aralarından.Yapraklar gözümü kapatıyor.Çare varsa da görmem imkansız artık .Otuzbeş yaşındayım ve kimseye kendimi anlatmayı beceremedim..Artık kendimi de yanlış anladığımı düşünmeye başladım..Ne yaparsam yapayım.

Yaşam konusundaki beceriksizliğim, beni ölüm konusunda düşünmeye yüreklendirdi.Kimbilir onda daha başarılı olabilirdim.Etrafıma baktığımda herkes bir şekilde bu yalana inanmış görünerek, birine yakalanmadan ucundan kıyısından hayatı tutmuş yaşamlarına bakıyorlardı.Sonuçta onlar da yapmaları gerekeni yapıyorlar, ötesine karışmıyorlardı.Ben niye başka şeylerde ışık aramaya çalışıyordum.Benden öncekiler bulmuş muydu?Ya da buldular da kıymetli olduğundan sakladılar mı yıllarca?Öyleyse bu haksızlık değil miydi?Yüce divan buna nasıl izin verebiliyord?.Evet o niye müdahele etmiyordu da sadece seyretmekle yetiniyordu?Acaba zevk mi alıyordu bu kapışmadan.Ama biz azınlık olarak birbirimizi tanımadan ölüp gidiyorduk.Ve çoğumuz da doğal çöküş sürecini bile beklemiyordu.Neydi bunca mücadeleyi yapmamızı gerektiren,buna mecbur kılan bizi.Neden ötekiler gibi soru sormadan yaşamıyorduk.Onlar da soruyorlardı da acaba cevabını alıyorlar mıydı?Pardon.

Tüm bunlar artık çalışıp para kazanma,hayatımı idame ettirme,yeme içme gibi zorunlu ihtiyaçlarımın bile önüne geçmiş, yavaş yavaş belirlemeye başlayan o ince çizgi beni korkutmamaya başlamıştı.

Bütün bunlar Dostoyevski’nin budalası gibi hissettirmeye budala mı olduğumu yoksa akıllı mı olduğumu çözemez hale gelmiştim.Madalyon göründüğü gibi değilse karanlıkta ona bakma seni ipe götürür, asla yazı tura atma hayatla, kaybeden sen olursun sen onlardan değilsin çünkü unutma gibi saçma sapan laflar bile etmeye başlamıştım...Sen akşam yattığında yastığa düşen kafa olamadın, sen aynaya baktığında gördüğün yüz olamadın asla.Görmek istediklerin hep gördüklerinin önüne geçti.Bunun sebebini çocukluğunda arama ya da gençliğinde,yaşamak isteyip de yaşayamadıklarında da.Bu ihmal olur kafanın içinde yerleşip senin büyütmek istediklerine.Sonuçta kafa senin değil mi içine ne atacağın seni ilgilendirir.Ama nasıl olur ya karşılaştığım onca insan,seçemediğim arkadaşlarım.annem,babam,kardeşlerim onların hiç bir katkısı yok mu yani?

_Evet bir şeyin farkına vardım.Kullanılıyordum.O başkaları kendilerinin aynadaki yansımalarının hep aynı olması için beni kullanıyorlardı.Hayatı uyduruk prensipler üstünde gezdirip onların dışına çıkarmamak için kullanıyorlardı.Ben bazen karşı çıkışlar yapmışım geriye baktığımda.Ama sonunda hep onların dedikleri olmuş.İşin tuhaf tarafı bunu benim de kabul ettiğim hissini vermişler bana.Ben nasıl bu kadar kör bu kadar budalaca davranabilmişim.Peki niye şimdi bunların farkına varıyorum.Doydum mu acaba kandırılmaya veya kendimi kandırmaya,aslında kör oldum da ancak o zaman mı derin görüşüm açıldı bilemiyorum.Bildiğim tek şey şu an bir zamanlar seyretmeye doyamadığım,arabayla geçerken son ses müziği açıp hayatın damarlarımda aktığını hissettiğim boğaz köprüsündeyim.İnci gibi dizilmiş tüm ışıklar beni seyrediyor sessizce.Belki kimi yapamazsın biz çok gördük böylelerini diyor belki de kimi yapma daha gençsin değmez diyor.Hep okumuşumdur.İntihar eden insanlar ettikten sonra vazgeçer ama geriye dönemezmiş.Sırf geri dönme ihtimalini sıfırlamak için buraya geldim.

Birden aklıma İzmit’te göl kenarında iken yaşadığım bir olay aklıma geldi.Öğleden sonra ılık bir bahar günüydü.Göl hafif hafif dalga yapmış ben de içeride onu dinleyerek uyumaya çalışıyordum ki dolap gıcırtısı gibi sesler duymaya başladım.Önce rüzgarın bir oyunu zannettim.Ama sesler iyice tiz bir hal alınca kalkıp bakmak gereği duydum bezgin bezgin.Biraz araştırdıktan sonra tam vazgeçmek üzere iken dış kapının arkasında halıflex ile tahta döşemenin arasına sıkışmış bir fındık faresi gördüm.İnanılmaz güzellikteydi.Gözleri yerinden fırlamış benim onu gördüğümü farketmiş çığlık atmasının işe yarayıp yaramayacağını merak etmeye koyulmuştu.Ben inanılmaz bir gücü elinde bulunduran bir savaşçı,büyük bir af gücüyle donanmış bir peygamber gibi hissediyordum kendimi.Sonuç sadece bir halıflexin ucundan parmağımla bile oynatabileceğim bir ağırlıkla fındık faresini özgürlüğüne kavuşturacaktım.Ya da onu orada ölüme terk edebilecektim.

Ve birden inciler söndü.